Float and star deceit to fight
Don’t know how sleaze can die
There’s a madness in your plan

Strangers Are Strange, Unknown Mortal Orchestra, 2011

In een vorig leven, toen ik in de Gentse hoerenbuurt woonde, kon ik daar op woensdagmiddag in de straat meer bloot zien dan achter al de aanpalende ramen samen. In een hoekje van de Belgradostraat ontdeden meisjes van de nabijgelegen Voorname Katholieke Meisjesschool zich van het psychologisch knellende uniform teneinde zich in zeer fysisch knellend textiel te kunnen hijsen. Dat uniform diende om te, jawel, uniformiseren, legde een directrice me ooit uit, want “we willen niet dat de gegoede meisjes zich door hun poenerige outfit onderscheiden”. Daar kwam geheid onrust van. En laat dat nu precies de argumentatie zijn van de Slimme Raadsleden van het gemeenschapsonderwijs om alle tekenen van levensbeschouwing te bannen tussen de schoolmuren. Daar was zoveel onrust door gekomen dat men niet meer toekwam aan degelijk onderwijs. Het gebouwentekort, het watervalsysteem, de uitval van allochtone kinderen, dat alles verbleekt geheel tegen de ellende die hoofddoeken, tulbanden en keppeltjes teweegbrengen in gemeenschapsscholen. Dat zijn, zoals iedere aandachtige lezer van De Lijnbussen weet, die oases in onze maatschappij waar iedereen een VIP is en waar “elke mens beschouwd wordt als een uniek individu en waar elke mens behandeld wordt, gelijk in zijn uniek zijn”. Misschien moeten de sociale partners snel in de leer bij de onderwijsnetten. Die hebben de weg naar het eenheidstatuut van de leerling moeiteloos gevonden.
Het zijn moeilijke tijden: ook aan de Antwerpse loketten was tot voor kort de spanning te snijden. Vastberaden personeelsleden in homogevechtkledij wilden hun heteroseksueel overtuigde stadsgenoten op agressieve wijze bekeren tot de Griekse Beginselen. Gelukkig is de burgervader klassiek beslagen en heeft hij deze door ruime culturele lagen van de bevolking gedragen aanval op de historische stad bijtijds voorzien en met verve afgeslagen. De paradox ontging de geschiedkundige in de burgemeester evenwel niet dat het Trotse Vlaanderen, ooit groot geworden door laken- en ander textiel, nu dreigde door hetzelfde product ten onder te gaan.
Bart moet Boris, burgemeester van die andere historische stad, dringend wijzen op de valkuilen van de perfide permissiviteit voor alle tekenen van identiteit, want die worden te London onvoldoende onderkend. Bij ons bezoek aan één van de betere restaurants aldaar, werden we door een Nederlander opgewacht die, met de opgewektheid een Randstedeling eigen, uitlegde dat geprobeerd wordt iedere klant in zijn eigen taal aan te spreken. Dat was niet echt moeilijk want “bij ons werken 71 verschillende nationaliteiten. We maken van diversiteit ons business model en vragen dat iedereen vooral zijn cultuur uitdraagt. Dreadlocks, piercings, hoofddoeken, Aziatische gewaden, het maakt ons niet uit”. Tot onze grote verrassing schaadde al die diversiteit de kwaliteit van het culinair aangebodene niet. “Zijn er ooit misverstanden door taalverschillen”, vroeg ik, zoals alle Vlamingen één en al doordrongen van het gevaar dat van verschillende taalgroepen kan uitgaan, aan de Maître D’, die een imposante paarse tulband torste. “Buiten die ene Brit die hier werkt, spreken we allemaal broken English, sir”, zei hij, en brak los in een onbedaarlijke schaterlach, waar zelfs mijn dame blanche bij smolt. Wat een vriendelijke man, vond ik toen. Maar, denk ik nu, misschien probeerde hij me wel op gluiperige wijze te bekeren tot zijn godsdienst. Wie kan je nog vertrouwen in deze multiculturele wereld?

Sedert 9 februari 2013 in schrijf ik om de veertien dagen op zaterdag een column in De Tijd. Dit was mijn allereerste column. Soms is de column hier wat langer.