Didn’t Know Much About Education
Love taught me everything

Didn’t Know Much About Education, Otis Taylor, Below The Fold, 2005

“Ik neem petitie Vlaamse onderzoekers ernstig, maar vind impliciet afwijzen van meetbaarheid eigen werk door wetenschappers problematisch”, twitterde Dirk Van Damme, onderwijsbaas bij de Oeso, eergisteren. Toen ik verleden jaar hun hoofdkwartier bezocht, kreeg ik van iedereen daar te horen dat “die twee Belgen hier”, de andere is Yves Leterme, niet alleen enorm innemende mensen waren maar ook ronduit briljant. Wanneer de immer bedachtzame Van Damme het woord “problematisch” in de mond neemt houden zelfs de meest zelfingenomen onderwijsdeskundigen, als dat geen pleonasme is, even de adem in.

Zelf heb ik ook wel één en ander te maken gehad met onderwijs en het trof me iedere keer: onderwijsmensen vinden dat ze niet kunnen geëvalueerd worden. Ze zijn geen uitzondering. Ambtenaren, politiemensen, ziekenhuispersoneel, verkopers, om maar te zwijgen van cultuurmensen: onmeetbaar.

De argumenten zijn steeds dezelfde: niet alles is meetbaar en de evaluator kan nooit helemaal objectief zijn. Hoe weet je of iemand zijn werk goed doet als je niet mag meten? Ook in onze organisatie was iedereen gealarmeerd toen evaluaties aangekondigd werden. Toen na een proefevaluatie bleek dat meer dan 90% van onze mensen een gunstige beoordeling kreeg, konden de echte evaluaties niet snel genoeg komen. En ja, dat ze hun chefs konden evalueren hielp ook.

Het is dus des mensen om evaluaties te wantrouwen maar dat recht ontzeg ik onderwijsmensen. Als er één professionele groep is die overmatig belang hecht aan mensen meten zijn zij het toch wel. Iedere dag zie je op straat kinderen met papier in de handen over hun voeten vallen want het is altijd wel proef, overhoring of examen. Op school heeft niemand oor naar je boodschap dat niet alles meetbaar is of dat de leraar de piek op je heeft.

Je houdt het niet voor mogelijk hoe hard het er kan aan toe bij de deliberaties aan het einde van het schooljaar. Schaars zijn ze, de leraren die de relativiteit van hun vak inzien wanneer de leerling het bij hen net niet haalde. Daarm is mijn respect voor de directeurs die een correct evaluatieschema hanteren en die met een engelengeduld de licht ontvlambare onderwijsgilde proberen te overtuigen dat het ultiem over de beste toekomstperspectieven voor de leerling gaat, oneindig. In het evalueren gaat dus veel tijd.

Maar de top van het onderwijs vindt dat men daarmee overdrijft. Daar is men nog net voor de vakantie bevallen van omzendbrief SO74 die directies oplegt vanaf nu maar vijf dagen aan dat soort deliberaties te spenderen. Tijdens die vijf dagen moeten scholen ook nog het leerlingencontact, het oudercontact en de proclamatie organiseren. Of het nu om een school van 40 of van 1500 leerlingen gaat, doet niet ter zake. Hierover is duidelijk nagedacht.

De reden? De media, natuurlijk, die zich ieder jaar op Zaventem positioneren om ouders met jonge kinderen te interviewen die een week voor het einde van het schooljaar op vakantie vertrekken. Daar wil minister en administratie paal en perk aan te stellen door de deliberatieperiode te verkorten. Hebt u één ouder horen zeggen dat ze om die reden vroeger vertrekken? U misschien wel maar Ik hoorde dat het tot 1000 euro goedkoper was.

Daar hebben de educatieve Keizer-Kosters nu een stokje voor gestoken. Volgend jaar gaan alle ouders en kinderen keurig op tijd op vakantie. Zeker weten.

Over de onzin van centraal gestuurd onderwijs en veel meer:

De heerlijk rauwe Otis Taylor:

Deze opinie verscheen eerst in De Tijd van zaterdag 24 augustus 2013.
Sven Maes ‏@Superloods wees me op het verschil tussen pleonasme en tautologie.