Legalize it
Don’t criticize it
Legalize it, yeah, yeah
That’s the best thing you can do

Legalize It, Peter Tosh, Legalize It, 1976

“In Chimay ontmantelde de federale politie een laboratorium voor de aanmaak van XTC-pillen. Het grootste dat ooit in Europa werd ontdekt”. De trots spat van het blad. Maar als je met onze drugsbestrijders spreekt, hoor je vooral neerslachtigheid. Vlooi het bericht verder uit en dan snap je het wel. “Waarschijnlijk heeft het lab maanden, zelfs jaren gefunctioneerd zonder dat een haan ernaar kraaide”. En “Ook in hartje Vilvoorde ontmantelden de speurders een xtc-lab”. Vechten tegen de bierkaai kan etymologische correct zijn, “vechten tegen de drugsmaffia” is heden ten dage accurater.

Al jaren verliezen we de oorlog tegen de plantaardige drugs. Als alle vliegtuigen die de wereld rijk is zouden ingezet worden om drugsplantages op te sporen, dan nog kan men niet winnen van de drugskartels die landbouwkundig wendbaarder zijn dan alle Chiquita’s en Monsanto’s ter wereld. En als je op fluistertoon vraagt aan onze anti-drugsmensen in Antwerpen en Zaventem hoeveel van de aangevoerde drugs onderschept worden, is het aarzelend antwoord: misschien 1%?

Dit probleem heeft Nieuw-Zeeland niet. De meeropbrengst van drugstrafiek naar een eilandje van amper 4 miljoen inwoners, diep in de Stille Zuidzee, is te beperkt. Ook drugskartels moeten mee met hun tijd en rekenen in ebitda.

Maar straks heeft Nieuw-Zeeland ook geen problemen meer met synthetische drugs. Nochtans was het een nationale ramp. Men kan het niet leuk vinden maar drugs zijn een sociale nood. Als men niet aan plantaardige drugs kan komen, maakt men gewoon meer XTC. In geen enkel land, met uitzondering van de Verenigde Staten en Ukraine(?), worden jaarlijks zoveel synthetische drugslabo’s als in Nieuw-Zeeland ontdekt. En een pak van die labo’s kon niet eens gesloten worden omdat er een nog niet verboden synthetische drug gemaakt werd. Pas in 2008 werd een wet gestemd die verkoop en gebruik van benzylpiperazine regelde. Ondertussen had een derde van de jeugd het al geprobeerd. En, bericht The Economist, onmiddellijk schakelden de drugsfabrikanten over op cannabinoïden, die nog een pak meer schade toebrengen dan gewone hasj, waarvan nu medisch is vastgesteld dat het eigenlijk een harddrug is.

In juli nam het Nieuw-Zeelandse parlement een nieuwe wet aan. Niet om cannabinoïden te verbieden. Vanaf nu kunnen drugsdesigners een officiële goedkeuring voor hun producten aanvragen. En bij goedkeuring kan je, als volwassene, bij vergunde winkels terecht voor je synthetisch gerief. Als gebruiker weet je niet of de daar gekochte stuff je wel de gewenste high geeft want dat wordt niet door de overheidslabo’s onderzocht. Die zoeken alleen naar mogelijke toxiciteit. Drugsdesigners doen geen onwettige investeringen meer, want minder zeker van winst, en doeken hun onwettige labo’s op. Straks kan Nieuw-Zeeland zijn drugssquad drastisch reduceren, zal de ziekenzorg er minder uitgeven aan drugsaccidenten en wordt er eindelijk belasting betaald op de miljoenenhandel.

Het zal allemaal wel moreel steken bij de welkdenkende mensen, die Belgen zijn, maar Nieuw-Zeelanders vinden efficiëntie belangrijker dan niet te winnen oorlogen.

Deze mening verscheen eerst in De Standaard Avond op vrijdag 23 augustus 2013.
Zie ook The Economist van 10 augustus 2013 “A new prescription”: http://tinyurl.com/kzpzsrx