Oh I’m sorry, but so is Brenda Lee
Oh I’m sorry (But so is Brenda Lee), Marshall Crenshaw, Downtown, 1985

“Bij jonge vrouwen is dat overduidelijk. Je staat hun geluk in de weg, omdat ze te weinig bij hun kinderen kunnen zijn”. Zo staat het letterlijk in mijn T-Weekend interview van 2 weken geleden. Toen Peter De Groote in de T-weekend van verleden week met scherp schoot, was ik midscheeps geraakt: de medeoprichter van Mannen Tegen Seksisme (1980) betrapt op een seksistisch cliché. Geen excuses. Ik had het artikel nagelezen. Dertig jaar geleden was me bij het lezen van dit soort zinnetjes, net als bij Peter, het waas voor de ogen gekomen en had ik, anders dan Peter niet een fijnzinnige pijl in het hart van de seksist gejaagd maar hem methodisch afgemaakt. Peter was woedend omdat hij, even zo graag als zijn vrouw, een goede werknemer, een goede ouder en een aangename partner wil zijn. Maar de wereld laat het hem niet toe. Hetzelfde dat me, dertig jaar geleden, deed ageren tegen de “Man”s Man”s World (James Brown) waar “Woman is the nigger of the world”, (John Lennon én, toen ook al seksistisch vergeten, Yoko Ono). Maar mijn woede is verschoven van “de vrouw als slachtoffer” naar “mannen en vrouwen die slachtoffer zijn van de organisatiecultuur waarin ze werken”. En voor je het weet zit er een dode hoek in je denken. En rijd je, te merken aan de vele reacties, niet alleen Peter maar menige man van de weg.

Dat is wel anders dan dertig jaar geleden. Toen kreeg je alleen van vrouwen scherpe reacties op dat soort zinnen. Nu reageren vooral jonge vaders. Misschien komt dat door hun vaders, die nog meer dan hun moeders, de Maybe Later-generatie waren. Nooit was er tijd genoeg voor de kinderen, bewijzen Pedro De Bruyckere en Bart Smits in hun onvolprezen “De Jeugd Is Tegenwoordig”. Maar of die jonge vaders erin lukken om beter te doen dan hun vaders, is maar de vraag. De Bruyckere bewijst met harde OESO-cijfers dat ouders steeds minder tijd vrijmaken voor hun kroost. Per dag krijgen kinderen 58 minuten aandacht van hun moeder, mannen halen amper 28 minuten. En vooraleer je één en ander wijt aan de vermaledijde werkgever of een vastgeroeste omgeving: een niet-werkende vader spendeert maar 31 minuten aan zijn kinderen, 3 schamele minuten meer. Voor een niet-werkende moeder is dat 99 minuten.

Er zit in deze dus nogal wat ruis op wat mannen zeggen en wat ze doen. Ik hoorde het constant in de ontbijtvergaderingen die ik vroeger om de maand had met telkens 14 van onze mensen . Ik wilde weten wat hen gelukkig of ongelukkig maakte. Jonge mannen zeiden dat ze te weinig tijd hadden voor hun hobby’s en hun vrienden, jonge vrouwen zeiden dat ze te weinig tijd hadden voor hun kinderen. Zij en niet hun mannen gingen parttime werken om toch maar op tijd de kinderen te kunnen ophalen. Je ziet het ook aan de schoolpoorten en de chrèchedeuren. Daar staan, naast grootouders, vooral moeders. De OESO komt ook hier met harde facts. Eten geven, oppassen en helpen met aankleden doen de moeders, vaders helpen bij huiswerk en sporten.

Nu nagenoeg iedereen in onze FOD kan beslissen wanneer ze werken, is het opvallend hoe weinig jonge vrouwen en hoe veel jonge vaders er zijn op een woensdagnamiddag. En, Peter, daar komt dat zinnetje van dat je in het verkeerde keelgat schoot. Ik beschreef wat ik zie, niet wat ik wens en al helemaal niet wat ik hoopte.

Maar, Peter, ik prijs me gelukkig dat de Mannen Tegen Seksisme waardige en eigentijdse opvolgers hebben.

Deze blog verscheen voor het eerst als column in De Tijd van zaterdag 23 november 2013.