De toutes les manières
C’est la ouate qu’elle préfère
Passive, elle est pensive
En négligé de soie

C’est la ouate, Caroline Loeb, single, 1986.

Weinig emoties snijden zo diep in je ziel als het plotse besef dat je stellige geloof in de integriteit van mensen met wie je intens hebt gewerkt op niets gestoeld blijkt.

Het overkwam me toen ik las dat Laurette Onkelinx haar dochter een jaar fictief heeft laten werken bij Samusocial, waar haar opdracht volgens ex-werknemers vooral bestond uit het drinken van champagne met directieleden, allen vrienden van haar ma. Laurette was jaren mijn voogdijminister. We hadden een respectvolle, zelfs warme relatie. Nooit vroeg ze me ook maar iets onoorbaars. En dan komt dat beeld van dat glas champagne. Tu quoque, Laurette?

Anders dan zovelen van haar partijgenoten die ik moest ontmoeten en die me hautain, bijna misprijzend, opdrachten oplegden, met een niet te vatten fictieve zelfimportantie, legde zij haar wensen of problemen uit en vroeg je, oprecht geïnteresseerd, hoe jij dacht ze te kunnen oplossen. Ze had het volste vertrouwen in de gedurfde veranderingen die onze mensen in de federale overheidsdienst doorvoerden en verdedigde ons tegenover haar partijgenoten en bevriende vakbondsmensen. En dan komt dat beeld van dat glas champagne. Het verdict: medeplichtig bij verrijking ten koste van daklozen.

Dat ik al jaren geen partijkaart meer heb, heeft mede te maken met mijn groeiende walging van de normvervaging die ik bij alle partijen vaststelde, maar vooral bij de PS. De parvenu’s in die partij zijn niet die paar rotte appels. Ze zijn het gevolg van een systeem dat van sociaal verontruste politieke talenten immorele parvenu’s maakt. Het gebeurt met kleine stapjes, bijna zoals in sektes, en met het stilletjes laten insijpelen van superioriteitsgevoelens tegenover steeds wisselende vijanden.

De hoogste morele regel is de trouw aan de beginselen en aan de kameraden. Bij elke stap word je beloond. Met een job in de studiedienst, een promotie naar een kabinet, een niet-betaald mandaat in een spraakmakende culturele vereniging, een betaald mandaat in een intercommunale of een vzw. Men blijft in het systeem zoals kikkers in een bokaal met steeds warmer wordend water. Gestaag groeit de gewenning aan de vanzelfsprekendheid van de macht. De toutes les matières, c’est la ouate du pouvoir et des mandats qu’ils préfèrent.

De parvenu’s in de PS zijn niet die paar rotte appels. Ze zijn het gevolg van een systeem.

Zo worden Mayeurs gecreëerd. Wezens die de high moral ground bewonen en weerzinwekkend gedrag vertonen. In zo’n systeem is een Publifin geen toeval maar noodzaak. Het maakt douceurtjes mogelijk die de leden ervan weerhouden aan de partijkleuren te twijfelen. Maar het systeem is vooral nodig om medestanders die een (hoger) politiek mandaat wensen en niet krijgen, hapjes toe te gooien die hun status vergroten of hun portefeuille dikker maken.

Dat laatste is geen prerogatief van de PS. Alle partijvoorzitters maken gretig gebruik van de aalmoezenpot die wordt gevoed door mandaten in ondoorzichtige nevenorganisaties van reguliere overheidsorganen. Hij stut de voorzitterszetel.

Daarom zijn ze geen voorstander van het principe ‘één politicus één loon’, de enige mogelijkheid om de burger te overtuigen van het sérieux van de politieke mandataris. Daarom durven ze ook niet te denken aan het verminderen van het aantal mandaten en overheidsniveaus. Daarom durven ze ook niet te denken aan het fuseren van gemeenten tot beleidskrachtige eenheden. Dan is er te weinig weg te geven.

Dus worden sluipwegen gezocht. Decumul, bijvoorbeeld, een moreel wenselijke maatregel maar geen oplossing want het hakt niet in op de wildgroei van zitjes in schimmige vzw’s. Al is zelfs dat voor sommige partijvoorzitters een te hoge prijs. Di Rupo wilde wel, zij het schoorvoetend: pas in 2024. Weggestemd door walgende militanten kon hij alleen hautain uitbrengen: ‘Ze hebben het niet begrepen.’ Nu zal het in recordtempo door een congres worden gejaagd.

Voor Open VLD is het mandatenkadaster de sluipweg en de wonderwall waarachter ze hun krampachtig vasthouden aan een dikker Brussels schepenambt in een stadsbestuur onder leiding van een mandatenverslaafde systeem-PS’er willen verstoppen. Zoals Wouter Vanparijs deze week twitterde: ‘Het kan me geen fuck schelen wie waar hoeveel verdiende. Schaf dat systeem af en doe iets nuttig. Er zijn genoeg issues’. Ze hebben het nog steeds niet door, Wouter.

Naschrift

Video Ouate: http://tinyurl.com/zjurjcx

De maxi-versie is nóg beter: http://tinyurl.com/yd4mlpkm

Er zijn prachtige remixen van het heerlijk stoute nummer:

Dean Anderson remix http://tinyurl.com/ycwbnazl

De DreamTime mix: http://tinyurl.com/y7zmgm82