Zelfs de judobond zag na enkele dagen in dat drastisch moest worden opgetreden om nog enige kans op rehabilitatie te maken. Politici zijn daar nog niet aan toe. Ze hebben nog altijd niet door hoe verwoestend hun totale gebrek aan zelfreinigend vermogen voor het aanzien van hun stiel is.

Dat de onderliggende systemen die naar de graaizolders leiden ongemoeid worden gelaten, is zelfs niet het ergste. Vanuit politieke kringen wordt niet eens meer gereageerd op een artikel over de riante vergoedingen die Europarlementsleden krijgen voor onkosten waarvan niemand weet of ze wel zijn gemaakt.

‘We hebben niet onwettigs gedaan’, is het enige wat op te vangen was. Politici denken blijkbaar dat ze ermee wegkomen als ze regels maken die moeiteloos zelfverrijking mogelijk maken en daarna verklaren niet onwettigs te hebben gedaan.

Dezelfde doodse stilte viel nadat Hendrik Vuye had aangeklaagd dat grote brokken partijfinanciering werden gebruikt voor beleggingen. Het werd afgedaan als een uitspraak van een rancuneuze nestbevuiler, terwijl het toch opmerkelijk is dat ons land daar 70 miljoen euro voor over heeft terwijl Nederland het met 16 miljoen kan stellen. In feite herhaalde Vuye wat Jef Smulders en Bart Maddens al in tal van publicaties hebben bovengespit. Nooit leidde het tot zelfs maar een aan-zet tot wetswijziging.

Ik vrees dat zelfs het gewoonweg gore nieuws dat bestuursleden van Samusocial zichzelf zitpenningen toeschuiven uit het fonds van giften en subsidies bestemd voor daklozen, in mensentaal: stelen van wie op straat moet leven, het gedeelte van de politieke hersenen die schaamtereacties veroorzaken amper zal beroeren.

Volgens politicoloog Carl Devos (Humo, 23 mei) heeft dat alles te maken met het feit dat elke partij boter op het hoofd heeft en dat de situatie niet bedreigend is omdat geen enkele partij ermee kan scoren. Dat partijbelang altijd voorrang krijgt op het algemene belang is een Wetstratese wetmatigheid. Dus zit een decumul van de politieke lonen – ‘Elke politicus krijgt één loon. Wil hij meer mandaten uitoefenen? Dat kan, zonder extra vergoeding.’ – die de communicatieadviseur Noel Slangen in dezelfde Humo voorstelde, er niet meteen aan te komen.

Over zelfbediening is één bevolkingsgroep nog woedender dan de gemiddelde Belg: de ambtenaar. Bij elke begrotingsopmaak of -controle ervaart die dat er met steeds minder collega’s steeds meer moet worden gedaan, terwijl de kabinetten niets inleveren.

Dit jaar besliste de regering dat alle diensten van de federale regering samen 500 miljoen euro minder mogen gebruiken dan toegezegd. Voor de federale overheidsdienst Sociale Zekerheid betekent dat een vermindering van 4,5 miljoen euro. De drie kabinetten die onze FOD moet ondersteunen, zitten mee in het pakket. Ze moeten samen 800.000 euro besparen. De kabinetten van De Backer en Bacquelaine weigeren dat en het kabinet-De Block wil een armzalige 20.000 inleveren.

Alle drie zijn ze grote voorstanders van ‘meer met minder’, maar dat geldt blijkbaar alleen voor anderen. Dus mag onze FOD nog eens 780.000 euro extra snijden. Mijn ambtenaren die instaan voor mensen met een beperking zijn daar niet gelukkig mee. Ze hoopten op enkele aanwervingen. Terecht want hun aantal werd door lineaire besparingen en de zesde staatshervorming – waarbij mensen vertrokken maar het werk bij ons bleef – tot de helft gereduceerd.  Het zullen populisten zijn, zeker?

Naschrift

Muziek

Het briljante Money’s too tight (to mention) is geen oorspronkelijk nummer van Simply Red maar van een jazz-soul-funkgroup uit de vroege jaren tachtig,  The Valentine Brothers. Hier hoor de 12″-versie met een adembenemende saxofoonsolo:  https://www.youtube.com/watch?v=5W-2AK2zLZE

Tekst

Eerder verschenen over graaicultuur: https://frankvanmassenhove.org/2017/02/27/voor-de-zot/

Ivan De Vadder maakte er me attent op dat de 16 miljoen die Nederlandse partijen het bedrag aan overheidssubsidies is. Daar zijn (hogere) giften nog toegestaan. De Nederlandse SP haalt daardoor 20 miljoen euro per jaar op (in vergelijking: de N-VA krijgt 16 miljoen overheidsgeld per jaar). Dank voor het perspectief, Ivan!