I never did believe we were friends forever
All more resasons to enjoy this time together
Friends Forever, Wooden Wand, Toth’s Law, 2017

In mijn tijd bij de toenmalige Gentse burgemeester Frank Beke mocht ik de congressen van de Europese Veiligheidssteden meemaken. Tijdens samenkomsten in Porto, Palermo en vele andere steden die met reële veiligheidsproblemen te maken hadden, leerde ik tal van mensen kennen die in hun stad bezig waren met drugsproblemen, kleine en grote criminaliteit en straathoekwerk.

Er was Tim uit Edinburg, bijgenaamd Braveheart, een beer van een man die in een hut ergens in de Highlands woonde en perfect kon uitleggen waarom een film als ‘Trainspotting’ zo adequaat de jeugdcultuur van Edinburg weergaf.

Er was Michael uit Liverpool, de go-between tussen het stadsbestuur en de toen al tientallen etnische groepen in de stad. Hij bracht ons in contact met trotse sikhs die dachten dat we met een karrenvracht Europees geld kwamen en ons danig intimideerden toen dat niet het geval bleek. ’s Avonds gaf Michael een feestje bij hem thuis, waar we opnieuw de oppersikh ontmoetten, die onder het nuttigen van aardig wat whisky’s niet bijkwam van het lachen omdat we in zijn spelletje waren getuind.

Er was ook Georgina uit Venetië, die we enkel zagen bij het begin van de conferenties en na afloop op de luchthaven, beladen met pakjes, en die van haar Engelse taalonderricht alleen het woord ‘shopping’ had onthouden. Ook Elena, een statige Romeinse, verstond amper Engels maar was altijd present.

De Spanjaarden Jorge en Jordi spraken goed Engels. Dat verwonderde me want in de jaren negentig kregen mijn Teergeliefde en ik bij Spaanse toeristische diensten op de vraag “Spreek je Engels?” steevast het hilarische “Haliddel” te horen waarna een zonder twijfel fantastische uitleg in het Ratelspaans volgde.

Jorge, geboren en getogen in Andalusië en zoon van arme boeren, had zich in arren moede – eigenlijk was hij antimilitarist – voor een legeropleiding ingeschreven, was bij de Nationale Politie terechtgekomen, en ter beschikking gesteld van het Madrileense stadsbestuur omdat hij een taalwonder was. Hij sprak Engels, Frans, Italiaans, Spaans, Baskisch en Catalaans.

Hij kon het erg goed vinden met Jordi, een chauvinistische Barcelonees, al bleef zijn chauvinisme beperkt tot het culturele. Madrid moest zijn taal en zijn cultuur respecteren maar voor hem mocht, nee moest, Catalonië een deel van Spanje blijven. Hij geloofde in economische solidariteit. Dat kon Jorge, die zich altijd Andalusiër voelde, zeer appreciëren.

De afgelopen weken is de vriendschap tussen Jorge en Jordi danig op de proef gesteld. Jorge, die intussen in de hoogste echelons van het Ministerie van Binnenlandse Zaken verzeild was, had vergaderingen meegemaakt met zijn minister, de hoogste politiechefs en zijn secretaris-generaal waarop beslist werd 13 Catalaanse topambtenaren te arresteren.

Jorge wist zich geen raad. Zou hij Jordi, secretaris van een van de te arresteren overheidsmanagers, bellen om hem te waarschuwen of moest hij zich aan zijn deontologische code houden? Hij belde niet. Dat heeft Jordi niet echt geapprecieerd. Hij was al niet zijn opgewekte zelf, de jongste dagen, want hij was medeverantwoordelijk voor de praktische uitwerking van het referendum, dat hij een complete farce vond. Eergisteren liet Jordi via een giftige mail aan Jorge weten dat hij, na het brutale politieoptreden, waarover Jorge hem ook niet had verwittigd en waarin zijn geliefde kleinzoon gewond was geraakt, een vurige aanhanger van El Independentismo Catalán was geworden.

Dat laatste, beste lezer, is verzonnen. Ik hoorde na 1999 niets meer van Jordi en Jorge. Maar het feit dat mensen uit de federale regering samenzitten om hun collega’s in een autonome regio te arresteren, liet me de voorbije weken niet los. Ik zie mezelf al samenzitten met mijn collega op Binnenlandse Zaken Isabelle Mazzara en de federale politiebaas Catherine De Bolle en een planning uitwerken om de Vlaamse secretaris-generaal van Welzijn Karine Moykens, de Vlaamse secretaris-generaal van Financiën Koen Algoed of de Secrétaire général du Service public de Wallonie Claude Delbeuck te arresteren.

Ik vrees dus voor de vriendschap tussen Jordi en Jorge. Maar ook voor de vriendschap tussen Tim, overtuigd Schots nationalist, en Michael, voorstander van de brexit. En voor de vriendschap tussen de streng unitaire Elena en de vurige Georgina, die op 22 oktober mogelijks Si stemt tijdens het Referendum consultivo dell’autonomia in Veneto.

Maar op 22 oktober is het ook koopzondag in Rome. Misschien vinden Georgina en Elena dat belangrijker en gaan ze gewoon hun geliefde maritozzo eten, zoete broodjes met slagroom. De moeilijkste keuze is dan die tussen een frisse Frascati di Lazio of een Spumante Veneto.