I’m sitting in my office
In the metropolis
I’m just part of the scenery,
I’m just part of the machinery.
Chained to my desk on the 22nd floor,
I can’t break out through the automatic door,
I’d jump out the window but I can’t face the drop
I’m sitting in a cage with an eye on the clock.

Rush Hour Blues, The Kinks, A Soap Opera, 1975.

Maakt de prikklok gelukkig? Absoluut! Twee groepen werknemers zijn er erg gelukkig mee: slechte chefs en luie werknemers. Chefs die vinden dat hun taak begint en eindigt met het controleren of hun mensen wel op tijd binnen zijn en niet vòòr tijd vertrekken. Eénmaal vastgesteld dat iedereen gearriveerd is, kunnen ze zich tot terugtrekken in hun privé bureautje tot sluitinguur. Hebben ze geen last van die werknemers. Vooraleer je het weet, moet je die nog coachen ook. Cruel modern world.

Slechte chefs houden erg van mensen die lang werken. Werknemers die 9 uur doorbrengen op de werkvloer zijn de goede voorbeelden. Of die ook hun werk uitvoeren, en wat de kwaliteit ervan is, zal hen worst wezen. Ordnung muss sein.

Daarom houden luie werknemers ook van dit soort slechte chefs. Ze lummelen een week lang dagelijks 9 uur rond en ze hebben weer een vakantiedag bij.

In De Gloria? Parodie? Absoluut niet. Een bedrijfscultuur die zijn waarden laat bepalen door de terreur en op het ritme van de prikklok krijgt onvermijdelijk dit soort chefs en werknemers. Vind je het niet verbijsterend dat chefs pas beginnen te denken hoe ze kunnen nagaan of hun mensen wel de gewenste resultaten halen, wanneer de prikklok in vraag gesteld wordt? Ik wil ze niet te eten geven, de bedrijven die nooit vastgelegd hebben wat ze als persoonlijke output, laat staan outcome, verwachten van hun mensen. Read it before?

Maar moet je daarom verbieden dat naar de werktijden gekeken wordt? Ja, wanneer chefs het gebruiken om te controleren. Neen, wanneer het een middel is voor werknemers om na te gaan hoeveel uren ze gewerkt hebben. Sommige mensen hebben daar nood aan en je mag hen niet stigmatiseren. Voor hen die dat willen – ze zijn niet zeer talrijk, toegegeven – bestaat de prikklok nog in onze organisatie. Maar ze bepaalt niet de bedrijfscultuur omdat die prikklok geen alternatief is voor het leveren van de afgesproken resultaten. De tijdsklok is dus geëvolueerd van controlesysteem voor de werkgever tot hulp voor de werknemer om zijn leven te organiseren. Als je trein te laat was, pas je zelf je uren aan, maar het ontslaat je er niet van het gevraagde werk te leveren.

In iedere organisatie zijn er een aantal functies die het nodig maken tijdens vastgestelde uren te werken. Laat ons dezelfde voorbeelden nemen als in de blog “Laat je werknemer zelf beslissen waar hij werkt!”. Onze onthaalmensen hebben natuurlijk een vast werkrooster tijdens de bezoekuren. Ons call-center heeft natuurlijk een vast werkrooster tijdens de klantentelefoonuren maar zij kunnen wel thuis werken.

85% van onze mensen bepalen wanneer ze werken. Sommigen prikken niet meer maar werken eigenlijk nog steeds nine to five. Maar de meesten, en nagenoeg alle jongere medewerkers, maken gretig gebruik van de vrijheid om te werken wanneer ze willen. Jonge ouders hoeven alleen met elkaar af te spreken, en niet met het management, over wie de kleintjes ophaalt aan de creche, bij de onthaalmoeder of op de kleuterschool. Jonge vrouwen die deeltijds werken zijn daardoor erg zeldzaam geworden in onze organisatie, waardoor ze elegant het glazen plafond ontwijken. Ochtendmensen verliezen de rush hour blues en wie last heeft van een namiddagflauwte, doet dan zijn inkopen of haar middagdutje. Het management couldn’t care less, zolang onze mensen hun resultaten halen.

En wat blijkt, onze mensen halen méér dan hun resultaten en poneren, in de tevredenheidsenquetes, dat ze, in uren uitgedrukt, minder werken. Het zal voor een groot deel perceptie zijn maar het is ook rationeel uitlegbaar. Als je werkt wanneer je fris bent, kun je je beter concentreren en doe je meer werk in minder tijd. En de leuke consequentie van het weghalen van de prikklokterreur is dat, als je minder uren werkt, je meer uren voor jezelf uitspaart. Iedere werkgever weet hoe hoog zijn medewerkers een mooi evenwicht tussen werken en leven inschatten. Dat hoeft niet zo nodig met duizenden regeltjes en ingewikkelde maatregelen te gebeuren. Uitgaan van de verantwoordelijkheidszin van je mensen en het geven van vertrouwen werkt gewoon beter. En, moreover, onze organisatie heeft liever niet er mensen zijn die gemiddeld 9 uur per dag werken. Ontspanning, goede vrienden en warme familie zijn even belangrijk voor ons als voor onze mensen. Met een bedrijfscultuur die niet oplegt waar, wanneer en hoe de medewerkers werken, kunnen onze mensen zelf bepalen waar, wanneer en hoe zij hun ganse leven, en niet alleen het professionele gedeelte ervan, kunnen organiseren. Op die manier maakt de werkgever zijn werknemers gelukkiger. Read it before?

Natuurlijk vraagt zo’n bedrijfscultuur andere chefs dan vroeger.

Hoe je dat doet? Come and see next episode/blog.