Here’s a ticket for the front row view
The saddest orchestra, it only plays for you
Ever so sadly, ever so slightly out of tune
The Saddest Orchestra (It Only Plays For You), Ed Harcourt, Time of Dust, 2014

Toen haar telefoon opdringerig trilde, zat Ella met haar beste vriendin in een Antwerps restaurant dat niet van zijn heerlijk gekke bediening afstapte na de onverwachte ster. Barbara verjaart op 1 januari en dat wordt zonder fout gevierd op de eerste koopjesdag. “Francine”, zuchtte Ella, toen ze de afzender zag. “Het zal d&b zijn”, schamperde Barbara. Ella rommelde wat door de alweer groter dan gepland uitgevallen soldenbuit, om zo haar gêne te verstoppen. Van Francine, haar vroegere baas, kwam nu en dan én een mail, én een sms én een ingesproken boodschap met het bekende zinnetje: “Kun je me bellen, d&b.” d&b stond voor Dringend en Belangrijk.” En Ella belde dan, niet van willen maar om niet met dat ellendige schuldgevoel opgezadeld te zitten.

Vroeger was het loyauteit: toen de lafhartige kanker die Ella’s studies aborteerde, eindelijk overwonnen was, nam de al afgestudeerde Francine haar als adjunct aan.

Daarna, haar intelligentie en werkkracht vielen dra op, schoot ze omhoog in de organisatie. Iedereen in de sector weet dat er maar twee anderen in dit koninkrijk zijn die kunnen wat zij vermag. De kanker kwam 10 jaar later weer opzetten. Ze was opstandiger dan de eerste keer, wilde doorgaan en vroeg de CEO, Remi, om thuis en in het ziekenhuis te kunnen werken. Remi, die Barbara snerend Remi Kemi noemt, naar het ijshotel in Finland waar hij, samen met de bevallige personeelsdirecteur een congres ging bijwonen maar er nooit verscheen, ging er eens over denken.

’s Anderendaags kreeg ze haar opzegbrief. Francine was een week onbereikbaar en prevelde uiteindelijk dat het een beslissing van de beheerraad was waar ze niet tegenop kon: “Die mannen zaten allemaal samen op dat elitaire Parijs managementsinstituut.”

Die avond belde ze haar ex-baas. En ja hoor, of Ella dringend iets belangrijks voor haar kon doen. Kon ze haar asistent Willem-Jan eens langsturen om één en ander af te spreken?

Later die week vraagt ze Barbara, langs haar neus weg en bij een frisse Saint-Véran of ze die Willem-Jan soms kende. ” Francine’s Kemi-variant”, was het koele antwoord.
Anderhalf jaar later, valt bij Ella een mailtje binnen. “Kun je me bellen, d&b.” Dat ontlokte haar niet het bekende bange buikgevoel, maar een rustig besmuikt lachje. Wat had Barbara weer gezegd? “ Die narcistische trut is gewoon dom & boertig. Je hebt die al dubbel & belachelijk teveel terugbetaald”.

Ze pakt haar gsm.

En belt haar vriendje. “Vanavond kook ik, lieverd”. “Ah, da”s mooi”. Ze wist weer waarom Barbara hem Baba – voor Bangelijke Bariton – noemde. “En, wat wordt het?”

“Sashimi, zegt ze, wachtend op de schaterlach die gewis zou komen.
En die komt.

Een heerlijke vent, haar Willem-Jan.

Deze blog verscheen als column in De Tijd op zaterdag 1 februari 2014.

Barbara spreekt nooit het woord kanker uit. Ze heeft het altijd over Der Kloterij.
Einde Der Kloterij is een instrumental van de Belgische groep Oblomow (waarin Eva De Roovere debuteerde), te vinden op hun album Sporen. Gerry De Mol schreef het nummer voor Pol Moyaert, die in 2002, amper 54 jaar oud, aan kanker stierf. Voor Pol zijn tien metaforen nog te weinig.