Ah, but I was so much older then
I’m younger than that now.

My Back Pages, Bob Dylan, Another Side of Bob Dylan, 1964

Op zaterdag 22 maart 2014 vierde de Jabbeekse Studentenclub De Amazonen zijn 50-jarig bestaan. Magrittiaans grappig want de club hield op te bestaan in 1986. Er werd me gevraagd een woordje te “placeren”.

Waarschuwing: Deze tekst is niet geschikt voor chauvinistische West-Vlamingen zonder gevoel voor ironie.

Geliefde Commilitones,

“Ik ben 42 jaar geleden geboren. Ik was toen al 18 jaar. Dat was de dag dat ik naar Gent kon. De eerste 18 jaar leidde ik een hoofdzakelijk schaapachtig bestaan in West-Vlaanderen”.
Dat zeg ik gewoonlijk wanneer ik gevraagd word me te introduceren. Als dat in deze provincie gebeurt, wil ik vervolgens wel eens mijn grote vertrouwen in de opwarming van de aarde uitspreken, al moet ik dan toegeven dat het vooruitzicht van Aalter als Koningin der Badsteden me niet het opwekkendste resultaat van het rijzen der zeeën lijkt.

Ik kon niet snel genoeg verkassen naar De Stad. In mijn definitie was Stad de plaats waar iedereen sjaaltjes droeg, waar herenkapper een uitstervend beroep was en waar iedereen alle songs van de Rolling Stones kon meebrullen. Stad was dus zeker niet het greizje Brugge.

“Hoe geraak ik hier weg?”, zal ook die avond, één van de vele mistroostige Zerkegemse avonden van mijn puberteit, in mijn hoofd gespeeld hebben, toen aan de deur, dat is in West-Vlaanderen de achterdeur, werd geklopt. Eerst deed mijn papa alsof hij het niet hoorde. Hij vreesde dat het weer Zorro zou zijn. Sommigen onder jullie lezen mijn wedervaren in De Tijd en weten dus dat ik het dan niet over onze fijnbesnorde held in cocktailkleren heb maar over Joris De Brie, de toenmalige eeuwige pastoor van Zerkegem, die alle beslissingen van het 23ste Vaticaans Concilie verachtte en nooit het oude pastoorkleed aflegde.
Om de zoveel tijd en meestal rond etensuur kwam hij zijn opwachting maken. Met één steeds terugkomende vraag : Of papa zijn Frankie, die het zo goed deed bij de Frêres, naar het gratis Klein Seminarie wilde sturen?

Maar het was Zorro niet. Het was mijn verlosser.
Al zag hij er niet direct als een verlosser uit, eerder als een oudere jongeman in rennerskleren. Roland kwam mijn papa vragen of ik lid mocht worden van zijn club. De schrik sloeg me om het hart. Ik verafschuwde wielrennen. Voetballer OK, dan kon ik er uitzien als Barry Hulshoff, maar coureur? – het soort Biafra-magere, kortgeschoren mannen met spierwitte konten? – van zijn leven, niet! Maar dan bleek het over De Amazonen te gaan. Slim om van zonen te spreken tegen mijn pa, die al lang doorhad dat de celibataire plannen die Zorro had voor zijn zoon nooit zou uitkomen.

Damazonen was de Jabbeekse studentenclub en je komt al lid worden op je 17e. Mijn ma keek even verschrikt op toen ze Jabbeke hoorde. Tot op de dag van vandaag vindt ze de fusie met dat hovaardige dorp één van de zwaarste tegenslagen die ze in haar leven te verwerken kreeg, maar pa bleek zo enthousiast over het voorstel dat ze het er zwijgen toe deed. Achteraf bleek mijn pa vooral blij te zijn dat hij op zaterdagavond het stuur van zijn speksplinternieuwe Opel Kadett niet zou moeten afgeven aan zijn puistige zoon, want, dat had Roland ook al weer snugger aangebracht: Frankie kon meerijden met verstandige mensen.
Verstandige mensen dat waren dan lieden zoals Gilbert De Wanckele, die, kwestie van het woord “verstandig” kracht bij te zetten, die man was die wiskunde studeerde.

Na al die jaren is het natuurlijk niet meer te bewijzen maar iets doet me geloven dat al die Amazonen die vanaf dan aan huis kwamen, meer bijgedragen hebben tot de “allez, t’is goed” van mijn pa en ma om mij als eerste arbeiderskind van Zerkegem naar Gent te laten gaan dan mijn stilaan wanhopige smeekbedes en mijn zeer hypocriete beloftes van een deugdzaam Gents leven.

Ik kan jullie daar niet genoeg voor danken. De stadslucht van Gent maakte van mij, al na één dag, een vrij man.

Het is niet het enige waarvoor ik jullie dankbaar ben. Nu ik net over de drempel van zestig jaar ben gestruikeld, kan ik het jullie wel vertellen: ik ben het voorbeeld van het omgekeerde Peter Principe. Ik heb professioneel van alles gedaan in mijn leven. Beter: ik heb van alles gedaan dat ik niet kon. Tot ik een niveau bereikte dat ik wel aankon. Enfin, dat denk ik toch. Nu werk ik alleen op meta-niveau en laat me niet meer in met operationeel werk. Dat wil zeggen dat ik ganse dagen kan filosoferen voor menigten die niet genoeg krijgen van mijn ongemene genialiteit en kosmisch inzicht. Mijn mensen proberen daar dan vertwijfeld een touw aan vast te knopen en werken zich vervolgens te pletter om dat uit te voeren. Meestal met fantastische resultaten en die ga ik ’s avonds in grote eenvoud uitleggen bij Terzake.

Dat, beste vrienden heb ik geleerd bij de Amazones. Veel te vroeg, op mijn twintigste was ik al praesis. Mijn leiderscapaciteiten moeten dan al zeer manifest zijn geweest. Of er was niemand anders die het wilde doen, ik wil er vanaf zijn.

Enfin, ik wist helemaal niet hoe ik dat moest aanpakken. Om te beginnen ben ik nooit een goede commilitone geweest. Commilitones moeten twee dingen kunnen: bier drinken en zingen.

Pils heb ik altijd meer met pis dan met genot geassocieerd. Omwille van de geur ja, ook, maar vooral, wegens dat klein blaasje. Dat is echt geen voordeel op cantussen.

En zingen? Ieder jaar is het een ganse dag aftellen wanneer de 100 beste nummers aller tijden worden uitgezonden tot het weer “Stairway To Heaven” blijkt te zijn en dan zing ik uit volle borst mee. Waarop mijn Anneke me met grote bezorgdheid vraagt: “Wat zeg je?”.

Ik had dus niet de beste papieren om jullie praesiswaardig te vertegenwoordigen. Gelukkig waren jullie er. Jullie staken ganse jaarplanningen in elkaar, schreven de beste spiekbriefjes ooit en niet onbelangrijk, jullie hielden me zo ver mogelijk weg van de clubkas. Zo hebben jullie me op weg gezet. Sedertdien doe ik niet anders. Clubs zoeken die alles voor mij doen. Het heeft me geen windeieren gelegd.

Voor dit alles kan ik jullie niet genoeg danken. Daarom ben ik met veel plezier naar West-Vlaanderen gekomen. En zal ik straks met nog groter plezier terug naar Gent rijden.

Luister naar My Back Pages en kijk naar Bob Dylan in 1992 op zijn 30th anniversary concert, samen met George Harrison, Tom Petty, Eric Clapton, Neil Young, Roger McGuinn & Booker T and the MGs: http://tinyurl.com/nnyo8p4