There’s Heaven, then there’s somewhere else
And those that fall between
The cracks and land upon their feet
With the rhythm of the King
Me, I sway from side to side
Just to keep this story lit
And hold your hand across the rooms,
the borders and the lines
I don’t need you
Like you don’t need me
You don’t need me

Don’t Need You, Alejandro Ecovedo, A Man Under the Influence, 2001

De CEO wordt iedere dag het gebouw binnengereden langs een aparte ingang naar een vaste parkeerplaats. Daar houdt iemand de deur open van de voor hem gereserveerde lift, die hem in reuzenvaart naar de hoogste verdieping brengt. Zo’n lift heeft het voordeel dat er onderweg niemand kan instappen. Eenmaal op het bureau neemt hij snel de uniform vormgegeven verslagen door van alle leidinggevenden die rechtstreeks aan hem rapporteren. Op die manier weet hij perfect wat er gebeurt in zijn bedrijf. Toch?

Obama huppelt uit zijn Air Force One, geeft snel een hand aan twee personen die hem daar opwachten, stapt Beast One binnen en wordt in reuzenvaart naar Het door een half leger bewaakt Hotel gereden waar de rest van het leger de deuren van Het Hotel, de lift en zijn kamer openhoudt. ’s Morgens wordt het ontbijt ter inspectie voorgelegd aan vier van zijn 900 meegereisde begeleiders die het persoonlijk op de presidentiële ontbijttafel plaatsen. Waar de President, terwijl hij het strak vormgegeven scenario van de dag doorneemt, zich vertwijfeld afvraagt hoe het toch komt dat geen enkel hotel ter wereld er in slaagt hem een warm eitje aan te bieden. Dan gaat de kamerdeur, de liftdeur, de Het Hoteldeur en de Beast One-deur open, wordt hij in een reuzenvaart naar Marine One gereden, bij Beast Two afgezet en in reuzenvaart naar Waregem gereden. In Waregem, de meest West-Vlaamse stad van West –Vlaanderen waar men dus bij de minste zonneschijn op een stoel voor zijn voordeur gaat zitten, moet iedereen binnenblijven. Op het kerkhof wordt de President opgewacht door twee mensen die hem bekend voorkomen. Hij groet plechtig in WO I gesneuvelde soldaten, Amerikaanse soldaten, enkel Amerikaanse soldaten, – in andere nationaliteiten zijn de 200 meegereisde VS-journalisten niet geïnteresseerd – leest, na die twee mensen die hem maar blijven volgen, een ingetogen verklaring voor, stapt kaarsrecht zijn Beast Two in en vliegt terug naar Brussel. Op die manier weet hij perfect hoe het er in België omgaat. Toch?

Natuurlijk heeft de CEO contact met zijn werknemers. Minstens één keer per jaar, meestal op de nieuwjaarsreceptie, verklaart hij de stand der dingen in het bedrijf en tekent hij met verve de toekomst van het bedrijf. Vanzelfsprekend is op dat plechtige moment het ganse upper-middle management van harte welkom. De impliciete afspraak kent iedereen: als ik mijn plaatsje wil houden, moet ik enthousiast zijn. En dus zal iedereen volgend jaar perfect uitvoeren wat de CEO zo graag wil. Toch?

Natuurlijk heeft Obama wel contact met Belgen, met tweeduizend Belgen zelfs, diplomatiek gepipetteerd en kleurig ingeplant op de pluchen zetels van het pralerige Bozar. Een paar muren verder huiveren Zurbaran en Borremans. Het impliciete contract kent iedereen: we zijn uitgenodigd en vinden het preventief fantastisch. Obama verklaart de stand der dingen en tekent met verve de morele superioriteit van zijn land. Volgend jaar wordt de wereld perfect. Toch?

Don’t Need You: http://tinyurl.com/o74y5vk