I can’t believe what you say, cause I see what you do!
Mm, mm-mm, mm-mm-mm, mm, mm-mm…
I can’t believe what you say, cause I see what you do!
Uh, uh-uh, uh-uh-uh, uh-uh, uh-uh…
I can’t believe what you say, cause I see what you do!
Mm-mm-mm-mm, mm-mm, mm-mm-mm, mm-mm-mm-m…
I can’t believe what you say, cause I see what you do!

Ike & Tina Turner, Can’t Believe What You Say, Single, 1964.
http://tinyurl.com/on28bj3

Toen ik aangesteld was kreeg ik meteen een kantoor toegewezen. Eén blik was genoeg. Geen sprake van. In zoiets lelijks, zo ver van het epicentrum van politiek België? Komaan, zeg. Ik liet mijn mensen op zoek gaan en die vonden een prachtige lege ruimte. Maar die moest nog helemaal ingericht worden. Dat kon toch geen probleem zijn? Ik was tenslotte toch de baas van een belangrijk departement?

De administratie liet me fijntjes verstaan dat ze eigenlijk met beleidsvoorbereiding bezig waren en geen aannemer of een IT-bedrijf waren. Ze bestonden het zelfs om te stellen dat het in tijden van schaarste geen pas gaf om bestaande ruimtes leeg te laten staan. Maar ik liet me niet uit mijn lood slaan. Ik zou met al mijn mensen zitten waar ik wilde zitten. En dat mocht iets kosten. Er is toch geld als het echt nodig is? Er werd een aanvang gemaakt met de plannen van de verbouwing. Het mocht nu wel vooruitgaan. Toen kwam een ambtenaar ons zeggen dat de wet op de overheidsuitgaven gevolgd moest worden. Het werd even zwart voor de ogen. Hadden ze dan niet door dat ik belangrijke dingen moest doen?” Ik moet kunnen werken, man”. Daar had hij niets van terug.

Maar ik had er ook niets voor. Het kon blijkbaar niet anders. Het zou weken duren vooraleer de nieuwe kantoren bewoonbaar zouden zijn.
Ik belde de superpief van de administratie. “Sorry maar ik ga in afwachting gebruik moeten maken van uw bureau”, zei ik met ferme stem. Bleek die toch wel in open space te werken, zeker? Hij had niet eens een bureau. Die zat gewoon tussen de andere mensen. Hij vond mijn verbazing nog grappig ook. De culot van die mensen!

Ik wilde natuurlijk ook state of the art computers en smartphones. Tot mijn grote woede waren die niet in voorraad. Sorry, zei de ICT-man me maar we hebben daar geen kredieten voor. “Wat is dat nu voor een flauwekul, ik ben wel je baas, hé”. “We kunnen de aankoop van telefoons van de fraude- inspecteurs een jaar uitstellen”, zei de ICT-man gelaten. Dat was een goed idee. Waarom zouden ze niet een jaar langer werken met die dingen? Als dat de prijs was voor onze iPhones, iPads en lightweight laptops, dan kon ik daar mee leven.

Er kwam maar geen einde aan het gedoe. We wilden graag een paar auto’s van dezelfde klasse als onze titel. En die wagens die de FOD had van onze voorgangers waren zeker twee jaar oud. We hadden toch het recht om onze eigen auto’s te kiezen? “Maar dan staan die 10 auto’s hier nog een paar jaar op te roesten”, zei de man van de logistiek. Leasingcontracten voor drie jaar! Wie rijdt er nu zo lang met dezelfde auto? “Ja, sorry, ik moet toch niet met lelijke karren rijden die mijn voorganger gekocht heeft?”, repliceerde ik gepikeerd. “We hebben wel nog een mooie hybride”, fluisterde de man. “Zo’n ding waar ik 50 kilometer mee kan rijden? Asjeblieft zeg”. Ik begon stilaan te begrijpen waarom zoveel mensen zeggen dat de administratie inefficiënt is. Het werd tijd om te tonen hoe een moderne manager dat soort zaken aanpakt. “Ik ga je een lijstje van aanvaardbare topwagens sturen om uit te kiezen. Zorg dat ik er daar één van krijg”, zei ik en beende de garage uit.

Toen ik en mijn mensen helemaal geïnstalleerd waren, hebben we onze ambtenaren gevraagd om eendrachtig mee te werken aan een efficiënt werkende innovatieve administratie. Er kwam geen reactie. Ambtenaren, hé? Wat had je verwacht?

Een minister krijgt toch zo weinig gedaan in dit land.

Ik diende in de 12 jaar dat ik Voorzitter ben vijf regeringen. Bij ieder aantreden van een nieuwe regering ging het installeren van kabinetten gepaard met totale chaos. De Kanselarij (diensten van de Eerste Minister) moet instaan voor een efficiënte organisatie. Dat doet ze ook maar dan worden ze geconfronteerd met ministers die zelf hun kabinetsplaats kiezen daarbij niet gehinderd door criteria van kostprijs of efficiëntie.
In iedere regering moet mijn FOD 5 tot 7 regeringsleden bijstaan bij het installeren van de kabinetten. Mijn mensen worden er zot van.
Deze tekst schreef ik na het aantreden van de vorige regering. Ik wilde de mensen die bij het inrichten van kabinetten betrokken waren even aan het lachen brengen. Maar ze werden er eerder kwader door. De tekst was te waarheidsgetrouw.