Also heavily advertised in the local newspapers in Delhi
That they are encouraging for people to come down here and work.
And then we went to the embassy and they showed us
Kew Garden pictures and pictures of the various parts of England,
That it is all that beautiful and everything is just right
And that’s what we just applied for the voucher.
Immigrant, Nitin Sawhney, Beyond Skin, 1999

Als je wil blijven geloven in de maakbare, rationele mens lees je best niet te veel evolutietheorie. Want al snel blijkt de fiere Jager-Verzamelaar in de feiten een trieste Prooi-Aaseter, die wanneer hij een enkele keer op rijk dood voedsel stootte, er zich tot kotsens toe aan te goed deed. Die aandrang is na duizenden jaren menselijke evolutie en bijhorende aanwas van uitpuilende voedselrekken niet echt weggewerkt, getuige de explosie van fitnessruimtes waar mensen zich uitsloven om die extra kilo’s eraf te krijgen die ze straks – een simpele aanblik van calorierijk voer volstaat – weer vlot bij-eten.

Met onze tolerantie is het niet beter gesteld. Evolutiebioloog Jared Diamond had ons met zijn Zwaarden, Paarden en Ziektekiemen al attent gemaakt op de dunheid van het vliesje dat culturele aanvaarding heet en hoe gemakkelijk het door ziektekiemen kon doorboord worden. Maar echt voorbereid op de omvang die het migratieprobleem in de Westerse wereld heeft verkregen, waren we niet. Een blik op de politieke pagina’s van nagenoeg alle westerse kranten volstaat. Nooit is migratie zo’n heikel politiek probleem gebleken als vandaag. Obama, de grootste weifelaar die het White House ooit heeft gehuisvest, komt na zes jaar met een aanpak van illegale migratie die zelfs door zijn eigen partij niet wordt gesteund. Cameron, die er door zijn machistisch en onhandig gemanoeuvreer bijna in slaagde om de Schotse nationalisten aan hun voordien onmogelijk gewaande onafhankelijkheid te helpen, loopt de migratievoorstellen van UKIP achterna in een tempo dat zelfs Mo Farah hem zou benijden.

En nu is ook de Zweedse minderheidsregering, na drie luttele maanden, gevallen omdat er geen steun komt van de centrumpartijen, nochtans een normaliteit in de Scandinavische landen. Centrumrechts durft geen afstand te nemen van extreemrechts dat een veel strengere migratiesysteem eist. Deze eeuw is voor de Scandinavische landen een bitter ontwaken geweest uit de droom van het tolerante noorden. Voordien keek men van daarboven hoogmoedig neer op landen zoals Frankrijk, met een Front National dat in 2002 tot de laatste ronde van de presidentsverkiezingen doordrong of België na de Zwarte Zondag. Dat is bij ons onmogelijk, zegde men me in Aarhus waar ik in 1993 op de terugweg na het congresdiner drie Afrikaanse mannen door een groep skinheads in elkaar zag geslagen worden. Toen ik bij het ontbijt vroeg of dat geregeld gebeurde, was het antwoord dat ik te veel moet hebben gedronken want zoiets was in Denemarken ondenkbaar. Nu bepalen de Dansk Folkeparti , de Zweedse Democraten en de Ware Finnen het politieke kader in het Hoge Noorden.

Te snel worden de meningsverschillen over migratie teruggebracht tot links en rechts. In nagenoeg iedere editie van The Economist, het weekblad dat zich tot doel stelt het liberale gedachtengoed van Adam Smith blijvend te verdedigen, vind je een pleidooi voor vrije migratie, niet zelden gelardeerd met hoogstaande studies over het enorme economische voordeel ervan. Migranten zijn mensen die grote ambitie, durf (anders zet je niet zo snel die enorme stap van culturele ontworteling) en zin voor initiatief gemeen hebben. Ze zorgen heel snel voor groei. Maar er is geen bevolking ter wereld die ook maar enig geloof hecht aan die bevindingen. Ook in ons land, zowel in Vlaanderen als in Wallonië (weer een cliché minder), wordt het aantal migranten zwaar overschat en worden de gevolgen voor de arbeidsmarkt en de sociale zekerheid unaniem en alle studies ten spijt, als zwaar belastend omschreven.

George Friedman, de baas van Strategic Forecasting, dat advies geeft aan talloze regeringen en Fortune 500-bedrijven, toonde aan dat enkel landen die actief open staan voor migratie de economische wind in de zeilen hebben. Hij onderzocht ook welke landen daar succesvol in zijn. Dat blijken lege landen die veel ervaring hebben met migraties en die een deel van hun nationale trots ontlenen aan het telkens weer slagen van integratie. De Verenigde Staten, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland zijn volgens Friedman goedgeplaatst. Dikbevolkte landen zoals België waar de aanblik van een meisje met hoofddoek voor velen een onaanvaardbaar straat- en schoolverschijnsel is en waar nachtwinkels schadelijker voor de gezondheid geacht worden dan bedrijfswagens, bengelen helemaal achteraan het lijstje.

Voor Di Rupi I was het economisch herstel van ons land de eerste prioriteit maar nooit werd zelfs maar gedacht aan economische migratie, ondanks het enorme groeipotentieel ervan . De electorale schrik was te groot. De moed om tegen het reptielenbrein, doodsbang voor ziektekiemen, in te gaan was even klein als bij Obama, Cameron en de Zweedse centrumpartijen.

Ook Michel I zegt alles op alles te zetten voor economische groei . Maar ook deze regering zal geen initiatief nemen om economische migratie te bevorderen. Want het staat niet in Het Regeerakkoord. Terwijl ieder bedrijf wendbaarheid en voortschrijdend inzicht in marktwerkingen nastreeft, zweert Michel I bij het Heilig Boek van de Regeringsvorming. Nooit gedacht dat een centrumrechtse regering zo’n onwankelbaar geloof zou ontwikkelen in vijfjarenplannen.

Jan Cornillie gaf een bijzonder interessante link naar de studie van British Future over migratie: http://www.britishfuture.org/articles/how-to-talk-about-immigration/