Nous entrerons dans la carrière
Quand nos aînés n’y seront plus
Nous y trouverons leur poussière
Et la trace de leurs vertus
Aux Armes Et Caetera, Serge Gainsbourg, Aux Armes Et Caetera , 1979

De immer welluidende nieuwslezer schonk ons verleden week vrijdag een rustig weekend met de mededeling dat de regering een compromis had gevonden over brugpensioenen en langer werken. Om tot die beslissing te komen, gaf Vicepremier Alexander Decroo grootmoedig toe, had men het interview grondig bestudeerd dat Fons Leroy, de baas van het VDAB, gaf voor de beste krant van het land. Mocht je dat interview gemist hebben, ga dan als de wiedeweerga naar http://tinyurl.com/mfauap6 maar niet nadat je in een gespecialiseerde winkel een flink uit de kluiten gewassen lijst kocht om het kleinood passend in te kaderen. Want Fons slaat nagels met koppen.

Van geen van alle visionaire ideeën die je in het interview leest, vind je ook maar iets terug in wat je de SP.a de laatste jaren hoort poneren. De SP.a vindt het kennelijk niet nodig te luisteren naar de man die jarenlang kabinetschef is geweest voor hun topministers.

Hetzelfde kan gezegd worden van Mark Elchardus, die vroeger als vanzelf “huisideoloog van de SP” achter zijn naam kreeg. Het behoorlijk disruptieve interview in Knack van 10 maart, kreeg niet voor niets de titel “Als de SP.A naar mij had geluisterd, haalde ze nu 30%”. Het klinkt arrogant maar als je zijn analyse, gebaseerd op jarenlang sociologisch onderzoek, goed leest, kun je de man alleen maar gelijk geven.

Zelf durf ik me niet vergelijken met Fons en Mark, maar hun ervaring met het compleet negeren door de SP.a-partijtop van mensen die uit de eigen zuil komen en een beetje ervaring en enige ideeën hebben kan ik moeiteloos onderschrijven. Telkens er een nieuwe S.P.a-voorzitter aantreedt, wordt een groepje samengesteld die haar/hem aan sprankelende ideeën moet helpen maar na een paar avonden, meestal in een goed restaurant, hoor je er niets meer van. Of beter: hoor je net hetzelfde als vroeger.

Lang dacht ik dat dit symptomatisch is voor een gescleroseerde partij die geleid wordt door iemand die mordicus wil bewijzen dat politiek talent niet via het DNA wordt doorgegeven. Hoe kan je anders iemand omschrijven die Wouter Torfs uitzoekt als politiek doelwit, een man wiens bedrijf voor de zesde keer op rij door zijn eigen mensen tot Beste Werkgever van het Land wordt uitgeroepen omdat ze respect en vertrouwen krijgen, zelf beslissingen mogen nemen en vooral niet als functie maar als een persoon gezien worden. Allemaal dingen waar mensen die voor en bij de SP.a werken alleen maar kunnen van dromen. Om maar iets te zeggen: Wouter zegt goedendag tegen àl zijn mensen.

Maar nu moet ik nederig toegeven dat ik blind was voor de briljante strategie van Bruno Tobback. Iedere politicoloog, die naam waardig, weet dat een regering nooit valt door de onverdroten inzet van een strijdvaardige oppositie. Ze valt uiteen omdat ze intern ruziet. Dus koos de SP.a ervoor om zo onopvallend mogelijk te zijn zodat de meerderheidspartijen uit pure verveling met elkaar ruzie zouden gaan maken. Niet opvallen lijkt een moeilijke opdracht voor politici, die een vak beoefenen dat je alleen kiest als je denkt iets te zeggen te hebben dat het waard is om beluisterd te worden. Het vergt dus oefening en discipline. Gelukkig hadden een paar socialisten, toen ze nog minister waren, zich al hard ingespannen om irrelevant te zijn.

Het was wel heikel om net dan een vernieuwingsoperatie op te zetten. Daarom werd, en petit comité, het enige comité waar echt beslist wordt in de SP.a, overeengekomen dat het volstond om het Charter van Quaregnon in voorkeurspelling om te zetten. Het is dus niet toevallig dat de nieuwe missietekst niet in 2015 maar in 1973 lijkt geschreven te zijn (de tekst klinkt 1965-achtig maar het woord duurzaam komt er in voor). Ook aan Mark Elchardus ging het lamzakkerig gedrag bij de SP.a niet onopgemerkt voorbij. “De federale oppositie in dit land bestaat vandaag uit één persoon: Kristof Calvo van Groen”, laat hij optekenen.

Het geniale Bruno-plan is, getuige het interview met Bart De Wever in De Morgen van 7 maart, perfect gelukt. Anderhalve zin kort gaat het over de SP.a. Er klink zelfs iets van mededogen door in de woorden van de Antwerpse burgervader. Maar de rest van het artikel is een onafgebroken aanslag op Vicepremier Kris Peeters die onwillekeurig doet denken aan Rembrandts meesterwerk “De anatomische les van dokter Nicolaes Tulp”.

Bruno Tobback krijgt dus gelijk. Een nieuw voorzitterschap wenkt. Het grandioze van dit alles is dat niemand de geslepen strategie van de Vlaamse Socialisten doorheeft. Ook de kiezer niet.