Van 1 tot 5 juni mocht ik het middagjournaal schrijven van het Radio 1-programma.
Hieronder vind je de uitgeschreven teksten.

Maandag, 1 juni 2015

You know
My python boot is too tight
I couldn’t get it off last night
A week went by
And now it’s July
I finally got it off
And my girlfriend cried, YOU GOT STINK-FOOT!
Stink-foot, darlin’

Stinkfoot Frank Zappa – Apostrophe, 1974

Voor de 2e keer in één maand tijd kleurt Gent blauw-wit. Eerst door de titel nu door GFT-zakken.
Gent stinkt. Nooit gedacht dat ik ooit zoiets schaamtelijks zou zeggen want ik hou hartstochtelijk van mijn stad. Ik ben er 43 jaar geleden geboren. En toen was ik al 18.
De voorgaande jaren moest ik doorbrengen in het West-Vlaanderen van de jaren zestig. Nu is daar alles bijzonder ingrijpend veranderd natuurlijk, ironische stilte, maar toen was het de hel voor een vrijgevochten langharige puber.
En het stonk er altijd. Naar conservatisme, naar keurigheid en godzijdank soms ook naar mest.
Nee dan , Gent, waar ik onmiddellijk met de grootste warmte en de grofste moppen werd binnengehaald.
Maar nu stinkt het ook in Gent. Omdat de ophaaldienst platligt en het hoog opgehoopte vuil een goed zicht op de historische stad verhindert. Er zijn al toeristen gesignaleerd die op hun iPads opzoeken hoe dat belfort er nu écht uitziet.
Het heeft allemaal te maken met de evaluatie van een vuilophaler. Die kreeg drie negatieve beoordelingen en zou de laan uitgestuurd worden. Dat vonden de vakbonden te gortig.
Vakbonden hebben het moeilijk met evaluaties. Het zijn of afrekening of vriendjespolitiek.
Nu is bij Ivago, de Gentse ophaaldienst, den Ivaggo, zeggen ze in Gent, wel meer aan de hand.
Lang geleden kreeg ook in alle opzichten briljante burgemeester Frank Beke met een staking van Ivago te maken.
Toen hij het management aanspoorde om hun mensen beter te behandelden, kreeg hij te horen: ’t Is toch ver gekomen als je nu nog vriendelijk moet zijn tegen de werkmensen, ook.
Er zijn weinig dingen die zo slecht veranderen als bedrijfsculturen.
Als de voorbeelden van despotisch cheffengedrag die me verteld zijn ook maar een beetje kloppen, is dat ook bij Ivago nog steeds een reuze probleem.
Overigens, die staking van de jaren negentig is eigenhandig door de huidige burgemeester gebroken.
De toen schepen Daniel Termont sprong op een bierkrat, riep enkele zinnen zonder werkwoorden,
zoals alleen schroothandelaarskinderen dat kunnen, en nog geen 5 minuten later reden de eerste vuilkarren al uit.
Burgervader, wat let je? Ergens tussen al dat vuil moet er toch ergens een bierkrat te vinden zijn!
Niet?

Dinsdag 2 juni 2015

Instrumental
Theme For The Pope, Rickie Lee Jones, The Magazine, 1984

Ik heb vrienden die, wanneer ze na veel weifelen en twijfelen eindelijk een sierlijk lopende, puntige eindzin vonden voor hun spitse column, en er op dat eigenste moment de wonderbaarlijkst gekleurde vlinder naar hen toe fladdert, denken: god bestaat.
Dat zeggen ze dan met een zweem van onfeilbaarheid die, dat weten we, enkel de paus toekomt. Nu zijn er wel meer mensen die weliswaar geen voorkeur hebben voor purper en zich toch als onfeilbaar voordoen.
Met de teloorgang van de vele volkscafé ’s zijn ze minder fysiek hoorbaar en hebben ze node hun werkveld verlegd naar de sociale media.
En mensen zoals ik, die zich al een tijdje in dezelfde maatschappelijke ruimte ophouden als politici, zien telkens weer bij het aantreden van een nieuwe regering hoe zelfs bij de meest vrijzinnige leden de zekerheid toeslaat dat in hun portefeuille ook de gave “onfeilbaarheid” ingesloten was.
Neen, laat ons wel wezen: onfeilbaarheid komt alleen de paus toe.
Al heb daar enige twijfels bij. Er zijn pausen geweest die de 17e eeuwse theoloog Leo Allatius gelijk gaven toen hij stelde dat de voorhuid van Christus na zijn dood apart ten hemel was gestegen en nu de ring rond Saturnus vormt.
Er zijn zelfs pausen die de evolutietheorie afdeden als klinkklare onzin. Of die vonden dat mannen niet met mannen en vrouwen met vrouwen mogen trouwen.
Maar stel die onfeilbaarheid bestaat, hoe gaat dat dan in zijn werk? Gaan je hersenen ineens helemaal anders werken na een verkiezing? Wij, kiezers die dus per definitie altijd gelijk hebben, weten dat dit niet echt klopt.
Moet je er dan op werken? Vergt dat training?
Zou Paus Johannes-Paulus de Eerste die al na 33 dagen pauszijn stierf, al alle knepen van de onfeilbaarheid onder de knie hebben gehad?, vraag een mens zich af die die dag niets anders om handen heeft.
Toen de nieuwe paus aantrad, werd hij weliswaar, zoals zijn voorganger Innocentius de 3de zei: ‘minder dan God, maar groter dan elk mens’ maar deed hij erg gewoon en eigentijds.
Van zo iemand denk je: die zal de onfeilbaarheid leren, zoals zovelen onder ons: door TV te kijken. Maar nu blijkt dat hij dat niet doet, zelfs nooit gedaan heeft.
Hij, de eerste Argentijnse paus ooit, heeft zelfs nooit Messi zien voetballen, iemand die, voetbalkundig dan, echt groter is dan elk mens.
Hoe kan Franciscus, als hij niet te rade gaat bij vakkundige mensen, in godsnaam onfeilbaar geworden zijn?
Dat, zeggen mijn vrienden die puntige columns vol vlinders schrijven, dat weet alleen God.

Woensdag 3 juni 2015

Jackie was one of the crowd
Who hung out at the Cross Keys Hotel
She was a real bright kid,
Thought I knew her pretty well
Beach parties at night
We ran down town in the day
Till a boy in black leather
Came and took Jackie away

A boy in black leather, Waterboys, The Waterboys Bonus Tracks, 2002

Bij sommigen is het de bruidsjurk of het trouwkostuum. Bij anderen de ineens toeslaande maar wel totale desinteresse van het andere geslacht. Bij mij was het de lederen broek. Toen wist ik dat ik nooit de volgende Jim Morrison zou worden, maar vooral dat mijn jeugd echt voorbij was.
Dat van Jim Morrison was al een beetje aan het sluimeren sinds Teergeliefde, telkens als ik dacht zingend door het huis te lopen, me vroeg, wat zeg je?
Het einde van mijn jeugd was de dag dat John Lennon vermoord werd.
De dag dat het triomfantelijke “Alles kan” ook “Alles kan naar de knoppen gaan” kon zijn.
Maar ook aan decepties raak je gewoon. En dus was ik alweer niet klaar voor het volgende afschuifmoment.
Zo’n tien jaar geleden zat ik op een feestje bij de vele kinderen van onze vrienden. En vertelde hen hoe ik London afstruinde op zoek naar bij ons onvindbaar soul, funk en punkvynil, gewapend met een kolossale valies die op rolschaatsen was gebonden want valiezen op rolletjes bestonden nog niet.
Ze waren niet onder de indruk. “Je kan nu toch alles downloaden wat je wil?”, zei de brutaalste bek van het zootje pukkelventjes.
Een paar weken geleden nodigde Brutaalbek, die nu als baardige hipster door het leven gaat, me bij hem thuis uit om zijn nieuwe aanwinsten te showen. Zijn Lenco-platendraaier uit ‘74, zijn Luxman-versterker uit ’76 en zijn Celestionboxen uit ’75. Krek dezelfde installatie die ik van mijn al werkende lief kreeg in 1976.
Na de passende W-Double-u-Gin, met zoethoutstokje gestird, kwam de prangende vraag: of hij eens door mijn vynilverzameling mocht komen snuisteren?
Daarna thuis snel die lederen broek aangetrokken. Het leek nergens op.

Donderdag 4 juni 2015

In our lives we hunger for those we cannot touch.
All the thoughts unuttered & all the feelings unexpressed
Play upon our hearts like the mist upon our breath.
But, awoken by grief, our spirits speak
“How could you believe that the life within the seed
That grew arms that reached
And a heart that beat.
And lips that smiled
And eyes that cried.
Could ever die?”

Love Is Stronger Than Death, The The,Burning Blue Soul, 1981

Wij, mensen zijn als de dood voor de dood.
Al is doodgaan het laatste wat je wil doen, het is wel het laatste wat je zal doen.
Ik kende nooit iemand die zo bang was van de dood als Koen Raes.
Ik heb ook weinig slimmere mensen gekend.
En toch werkte die immens intelligente man zich zeer snel de dood in. 4 jaar en een maand geleden stierf hij. Amper 57.
Zonder hem zou ik nooit geworden zijn wie ik ben.
Of beter, zonder hem word ik niet wat ik zal worden. Want ik blijf me afvragen: wat zou Koen hier van denken?
Van die Ivago-vakbondsman, bijvoorbeeld, die zegt dat de Gentenaar die last heeft van zijn actie de pot op kan want het gaat onze rechten, mijnheer.
Koen kon snoeihard zijn maar zou zich nooit aan dat soort banale brutaliteit bezondigd hebben.
Bij hem was de broederlijkheid toch altijd een pak belangrijker dan de gelijkheid en de vrijheid, die hij nochtans als geen ander koesterde. Hij, achterkleinkind van de verlichting en zoon van Mei ’68 had het erg moeilijk met het ont-moeten zoals in “niet meer moeten”.
Er is een grens tussen tolerantie en permissiviteit en als je de grens overschrijdt, gaat alle empathie verloren, was zijn stellige stelling.
Ooit zei een gemeenschappelijke maat hem “ik ken het verschil niet tussen tolerantie en permissiviteit, maar ik kan wel overal komen met mijn kinderen”.
Koen kwam niet meer bij. Hij was geen kamergeleerde. Hij moest onder de mensen zijn.
En als je onder Gentse mensen komt, moet je tegen sardonische humor kunnen.
Dat kon hij.
En lachen met absurde dingen zoals je afvragen “Wat zou Koen nu van de dood denken?” Ik zou het graag willen weten.
Thomas Vanderveken zegt dat dat hij zo wil leven dat hij ieder moment met een gerust gemoed kan sterven.
Dat dacht ik ook lang. Ik ben klaar met de dood. Zoiets.
Tot die dood even zijn slagschaduw over me gooide. Paniek, man!
Koen is al 1.492 dagen weg bij ons. Ik mis hem iedere dag.

Vrijdag 5 juni 2015

Todo mundo tem razão e vence sempre na hora certa.
Todo mundo prova sempre pra si mesmo que não há derrota.
Todo homem tem voz grossa e tem pau grande,
E é maior do que o meu, do que o seu, do que o do Pedro Sá
Todo mundo é referência e se compara só pra ver que é melhor
Eu Sou Melhor Que Voce

Iedereen heeft gelijk en wint altijd op het juiste moment.
Iedereen bewijst altijd dat hij geen nederlaag leed
Iedereen heeft een diepe stem en een grote stok,
Die groter is dan de mijne en dan die van Pedro Sá
Iedereen is zijn eigen referentie en vergelijkt allen om te bewijzen dat hij de beste is.
Ik ben beter dan jij.

Eu Sou Melhor Que Voce, Moreno + 2, Máquina De Escrever, 2001

In 1977 was mijn Alma Mater nog een Rijksuniversiteit en werd er ook op 11 juli gewerkt.
Ik kreeg er die dag met veel bombarie in de pralerige aula mijn diploma.
Mijn papa was er mogelijks nog blijer mee dan ik.
Mijn papa was een slimme man maar zijn afkomst en een jeugd tijdens de oorlog maakte van studeren een verre droom die nooit uitkwam.
Ik had zijn droom laten uitkomen.
Maar dan zei hij iets waar het haar op mijn armen nog altijd van rechtkomt: Binnenkort ga je mensen zoals ik voorbijlopen. Zijn levenslange ervaring was dat gestudeerde mensen hem niet zagen staan.
Ik vergat het nooit.
Toen ik baas werd van ons ministerie was mijn eerste vergadering er één met de kuisvrouwen. Het was niet alleen een symbolische daad, het was ook zeer leerrijk. Ze kenden alles en iedereen in het ministerie en maakten in zeer eenvoudige woorden een schets van onze organisatie die geen consultant me ooit, zo goed en zo goedkoop, zou kunnen bezorgen.
Ze hinten me om ook eens bij de receptionisten te gaan luisteren. Die zeiden me dat bezoekers nagenoeg altijd vriendelijk waren als ze binnenkwamen – anders wisten ze niet waar ze terecht moesten – maar bij het buitengaan deden ze alsof ze onzichtbaar waren.
Sindsdien ga ik de receptionisten overal ter wereld altijd nog eens extra bedanken als ik wegga. Als ik de volgende keer binnenkom stralen ze al vooraleer ik iets kan zeggen.
Ik nam me voor voortaan iedereen te groeten die naar me kijkt. Ik raad het iedereen aan: het kost je niets en het maakt je reuzeblij. Ja, sommigen kijken naar je alsof je gek bent maar de meesten lachen verrast terug. En nu en dan zegt iemand iets waar je een ganse dag genot van hebt.
In Parijs knikte ik tijdens een winterse ochtendwandeling naar een clochard die, cliché cliché, onder een brug zat. Hij stak zijn thermos op en zei “een mooie dag gewenst”. Ik antwoordde dat het al een erg mooie dag was. Waarop hij met een brede glimlach: ou sont les neiges d’antan?
Fijnbesnaarden vind je op de gekste plaatsen.
Aan hem moest ik denken toen ik hoorde dat Europa van de Grieken eiste dat ze de hakbijl in de pensioenen zouden zetten. Anders kwam er niets in huis van de uiterst nodige lening. Die moest dienen om een vroegere lening terug te betalen.
De vuilnisophaler, de verpleegster en de leraar moeten dus inleveren opdat een gestudeerde belegger van één of ander hedgefonds geen 8.9 maar 9.1% intrest kan binnenrijven. Blijkbaar, kun je gewone mensen ook digitaal en via de beurs voorbijlopen.
Ja, Europa, dat moet je absoluut doen. Straks groeit een nieuwe generatie Grieken op, die van hun papa te horen kregen dat hij lucht was voor de belegger.
Zou Europa echt niet weten dat de Grieken al heel lang doorhebben hoe je dramatisch wraak neemt?

Tot voor kort nog kon je de stukjes hier echt horen:
http://www.radio1.be/programmas/nieuwe-feiten/het-middagjournaal-van-frank-van-massenhove-5