The matter is not where we go

But how long it will last

The question is how fast

This is not a test, it’s just an ask

The Question Is How Fast, Superchunk, On The Mouth, 1993

Tijd: een vrijdagochtend, ergens in 1998. Plaats: vergaderzaal van Burgemeester en schepenen in het Gentse stadhuis. Iedereen haalt zijn dossiers boven en organiseert ze zorgvuldig op de voorname tafel. De Schepen Van Kleine Zaken wipt nog even buiten voor een sanitaire stop. Schepen Serraes pakt de krant op van de afwezige schepen. “Hela, hela!”, roept Schepen Termont “blijft ne keer van de dossiers van de collega!”. Als de Schepen Van Kleine Zaken, bekend voor zijn uiterst beknopte voorbereidingen, terug binnenkomt vindt hij een vergadering met gierend van het lachen over elkaar vallende collega’s.

Mocht dit tafereel zich vandaag afspelen in onze parlementen, dan zou niemand daar de grap van inzien. Want voor de meeste parlementsleden zijn de krant en bij uitbreiding radio en televisie de belangrijkste bronnen voor het stellen van hun Actuele Vragen. Dat zeg ik niet, dat zegt de jongste Vlaamse parlementair Francesco Vanderjeugd in de Knack deze week. Hij ergert zich blauw over de vele actuele vragen die over kwesties gaan die de media haalden. “Politici zouden beter wat minder kranten lezen en wat meer voeling houden met wat er echt leeft onder de burgers”, zegt de jongeman.

Van beroep is hij kapper, en mag zijn habitat nu uitgerekend de plek zijn waar de kans dat je mij er tegenkomt erg klein is, van vroeger weet ik nog dat het talent van kappers om met kapsels om te gaan wisselend is maar dat hun talent om de pieren uit je neus te halen onveranderd als buitengewoon kan omschreven worden. Vanderjeugd weet dus echt wel wat er leeft onder de burgers.

Wat Vanderjeugd vaststelt na één jaar parlement, is al jarenlang bekend bij de mensen die op onze FOD de Actuele Vragen moeten beantwoorden. “Parlementaire vragen zijn meestal hoeveel/hoelang-vragen. Actuele vragen zijn vragen over de krant”, zeiden ze me toen ik daar Voorzitter werd. Dat klonk me wel erg cynisch in de oren maar toen ik de eerste parlementaire vraag zal voorbijkomen (Hoeveel aanvragen voor een parkeerkaart voor mensen met een handicap zijn er de vorige drie maanden ingediend? Hoelang is de gemiddelde duur van dossierafhandeling?”) moest ik weer eens, dat is niet meer veranderd in de afgelopen 13 jaar, toegeven dat mijn mensen het beter weten dan ik.

Onze mensen wachten zelfs niet meer op de Actuele Vraag. Zij lezen de kranten en als ze op een typisch steekvlamartikeltje botsen dat over onze sector gaat, beginnen ze al te schrijven aan het antwoord op de actuele vraag die inderdaad een paar dagen later binnenvalt. Zeldzaam zijn de keren dat er nog iets moet bijgewerkt worden aan hun ontwerp van antwoord.

En mocht je, lieve lezer, ook toevallig journalist zijn en stilletjes gloriëren over de enorme impact van de vierde macht op het parlementaire werk, lees dan vooral de laatste zin niet.

Regelmatig moeten we antwoorden dat wat in de krant stond niet helemaal correct was, wat administratees is voor gazettenpraat.

Naschrift

Deze tekst verscheen voor het eerst in De Standaard Avond van 14 augustus 2015

Video Superchunk: https://www.youtube.com/watch?v=BwKFqUiJLXo