Don’t do unto others what you don’t want others to do unto you

Behind walls, behind bars, behind scars, reaching out to you

We have been too long on the borderline

Not enough love, not enough time

We have been too long in the yours and mine

Just not enough kindness on the borderline

Merry F’n Christmas, Chip Taylor, The Little Prayers Trilogy

“Wij zijn geen failed state. Stop daarmee! ”, roept men me via Facebook toe. Als iemand als Marleen Temmerman me daartoe aanspoort, zwijg ik vanzelfsprekend met gepaste deemoed. Zij heeft niet genoeg te prijzen werk verricht in landen waar er amper iets van een staat te merken viel.

Maar ik legde de afgelopen weken mijn oren te luisteren in het internationale netwerk dat ik via mijn opdracht leerde kennen en wat ik daar over ons land te horen kreeg, kwam toch aardig in de buurt van een staat die niet in staat is efficiënte beslissingen te nemen.

Tot een paar jaar geleden, met als hoogtepunt de periode waarin Herman Van Rompuy aantoonde dat niet hij, maar zijn critici natte dweilen waren, werden onze toppolitici in die middens beschouwd als slimme compromismakers. Van hun competenties werd maar wat graag gebruik gemaakt.

In 2010 vond alleen een clown als Nigel Farage België “niet eens een echt land is”, nu hoor ik het in de gangen van internationale instellingen zeggen door mensen die je er niet van kunt verdenken ons land niet te kennen. Ze frequenteren Brussel, en niet alleen de Europese buurt,  vele keren meer dan de modale, en dus Brussel-averse,  Vlaming.

De meest voorkomende analyse is dat de Belgische federale staat een lege cocon is die, in het beste geval dan nog, mag bemiddelen tussen supermachtige gemeenschappen die elkaar geen akkoord gunnen. Het onwaarschijnlijke schouwspel waarbij Vlaanderen, Wallonië en Brussel zes jaar lang bakkeleiden over hoe de beperkte beslissingen van de  Klimaatconferentie van Kopenhagen in 2009 moesten uitgevoerd worden, zal hen niet snel van idee doen veranderen.

De meeste buitenlandse collega’s zijn niet tegen een gedecentraliseerde staatsinrichting. Maar de  voorwaarde is wel dat aan het opdelen van de macht tussen regio’s en de centrale staat het subsidiariteitsprincipe ten grondslag ligt.  Bruutweg komt dat principe neer op : breng de bevoegdheden naar het niveau waar de burger er het best mee gediend wordt. Vele Basken, Schotten en Vlamingen en het gros van hun partijen hebben niets met het subsidiariteitsprincipe: wat we zelf doen, doen we beter, vinden zij.

Ik raad je aan dit niet te hard te poneren mocht je Jan (spreek uit: Ijan, want hij is Deens) ontmoet. Jan rijdt geregeld met de wagen vanuit het zuiden van Frankrijk naar het noorden van Denemarken. “De wegsituatie in Frankrijk, Nederland en Scandinavië is al volop eenentwintigste-eeuws”, vertrouwde hij me toe, “want  daar werden de snelwegen opnieuw ingericht, verbreed en uitgerust met trajectcontrolesystemen die de pakkans tot 100% optrekken. Daardoor zijn in korte tijd ook de meest ongelikte wegberen tot plichtsbewuste chauffeur s omgetoverd”. Vlaanderen is voor Jan synoniem van een in de vorige eeuw gestrand stuk Europa met gegarandeerd fileleed en wild gesticulerende en manoeuvrerende, gestreste mensen die elkaar frequent een royale blik op hun middenvinger gunnen.

“Kreeg Vlaanderen daarvoor autonomie?”, vroeg Jan me onlangs op ongelovige toon. Daarmee echode hij Walter Pauli, die jaren geleden al, nog voor we geconfronteerd werden met het woord overkappingsintentant en na alweer een onverkwikkelijke episode in het Antwerpse Ringverhaal, schreef dat Vlaanderen België niet meer nodig heeft om zich belachelijk te maken.

In het laatste gedeelte van de langste regeringsonderhandelingen die ons land ooit kende, die periode dat “Quid NV-A?” “de NV-A kwiet!” (iedereen begrijpt dezer dagen toch Bevergems?) geworden was, en men het communautaire debat wilde doven via, jawel, een staatshervorming, werd me gevraagd wat er moest gebeuren met de federale bevoegdheden voor mensen met een handicap.

Mijn advies was: ofwel vind je dat die regelgeving dicht aansluit bij de sociale zekerheid en dan laat je het beter federaal, ofwel vind je dat dit thuishoort bij de persoonsgebonden materies en dan wordt het beter geregionaliseerd.

Daarna keek iedereen rond de tafel opvallend sip. Ze wilden instemming met hun ideologische zekerheid. Dat gaf ik ze niet. Waarom zou ik kiezen tussen kampen die rampzalig zijn voor de burger, die van de verwoede federalisten en die van de verbeten Jakobijnen? Neen,  Ik  paste gewoon het subsidiariteitsprincipe toe.

Wat ik vreesde, gebeurde ook: men regionaliseerde brokjes van de reglementering . Het gevolg hiervan is dat geen enkele burger nog weet tot welke instantie zich te richten en dat een pak van onze mensen juridisch naar de regio’s verhuizen maar in de feiten nog  jarenlang bij ons zullen blijven. De  regio’s zijn namelijk niet klaar om de bevoegdheden over te nemen. Wallonië spant de kroon. Bij gebrek aan afspraken is het zelfs niet zeker dat arme, gehandicapte mensen daar in januari hun tegemoetkoming zullen ontvangen.

Ik wens vrede aan alle politici van goede wil. En aan de anderen, voor wie de kleur of de taal van de kat belangrijker is dan zijn capaciteit om muizen te vangen, wens ik lange nachten met door massa’s woedende burgers bevolkte nachtmerries.

Naschrift

Deze tekst was de kerstcolumn in De Tijd van 19 december 2015

Chip Taylor ‘s Merry F’n Christmas op youtube: http://tinyurl.com/pa4ebbq

Laat Chip Taylor een belletje rinkelen? Oude knarren herinneren hem misschien nog als songschrijver. Een greep:

Wild Thing http://tinyurl.com/j7rvsky die een nummer 1-hit werd voor de Troggs in 1965,

Angel Of The Morning van Merrilee Rush (1968) http://tinyurl.com/zg6o7wu ,

Try (Just a Little Bit Harder), één van de hoogtepunten op Pearl van Janis Joplin (1971) http://tinyurl.com/jy9tetx

I Can’t Let Go voor The Hollies in 1966 toen nog met Graham Nash, al is het Tony Hicks die de lead vocals voor zijn rekening neemt http://tinyurl.com/hxb2tph

Chip Taylor was en is niet echt een popschrijver maar een countryman. Ook het wondermooie Son of a Rotten Gambler van Emmylou Harris (Cimarron 1981) is van zijn hand http://tinyurl.com/hmrl365

In 1996 nam hij Hit Man op, een album met door anderen bekend geworden nummers.

Wild Thing http://tinyurl.com/hovyj8y

Angel Of The Morning http://tinyurl.com/gs7fwle

Son of a Rotten Gambler http://tinyurl.com/h9oze6d

Chip Taylor zelf had nooit een hit in Europa maar in de USA verkochten zijn albums redelijk. Met Chip Taylor’s Last Chance van 1970 leek hij even de doorbraak als zanger nabij maar dan ebde de aandacht van het publiek weg. De titel van het album was dus erg voorspellend. De hoes ook want hij werd een professional gambler specializing in blackjack and horseracing handicapping.

In 1993 begon hij weer op te treden en op te nemen. Eind 2014 kwam The Little Prayers Trilogy uit, een album dat in alle opzichten grandioos te noemen is: drie cd’s, de opzet en de kwaliteit. Een must voor wie voordien viel voor de American Recordingsreeksvan Johnny Cash.

Chip Taylor’s echte naam is James Voight. Waarschijnlijk nam hij een nom de plume aan om niet steeds vragen te krijgen over zijn bekendere broer, de acteur Jon Voight. Hij is de nonkel van Angelina Jolie en James Haven.