I am a Muslim.

And there’s nothing wrong with being a Muslim, nothing wrong with the religion of Islam.

It just teaches us to believe in Allah as the God.

And those of you who are Christians probably believe in the same God, because I think you believe in the God who created  the universe.

And that’s the One we believe in, the one who created the universe, the only difference being you call Him God and I–we  call Him Allah.

The Jews call him Jehovah. If you could understand Hebrew, you’d probably call him Jehovah too.

If you could understand Arabic, you’d probably call him Allah.

Malcolm’s Theme, Kamasi Washington, The Epic, 2015

Tenzij je een ingewijde in de materie bent of de schoonmaker op het kabinet Turtelboom die het dossier wekenlang zag liggen op het bureau van de minister, had je waarschijnlijk tot een week geleden nooit gehoord van Bee Power. Door de Gentse biomassacentrale in een even klein als moordend bijzinnetje te schuiven bij haar van symboliek bolstaande afscheid gooide Annemie Turtelboom een homp bloedend vlees in de politieke kooi, waar de altijd uitgehongerde politieke dieren, onmiddellijk alle fatsoen en alle waarden verloren en zich in een nietsontziend gevecht gooiden, zich niet bewust van de haveloosheid en de troosteloosheid van het publieke schouwspel.

Dat zinnetje was ofwel een gemene tegenzet om haar partijvoorzitster te jennen ofwel de allerlaatste één-twee met Gwendolyn Rutten, die zich snel tegen de milieuonvriendelijke centrale uitsprak. Een Gentse Groene schepen beklemtoonde dat het hout niet van de andere kant van de wereld wordt overgevaren en dus spraken de Gentse Groenen, altijd al in de ban van bloemetjes en bijtjes, hun grote verliefdheid voor de Bijenkracht uit en verloren, aangezien liefde blind is, op slag de CO2-uitstoot uit het oog. N-VA en CD&V wilden die biomassacentrale want nodig om de milieudoelstellingen te halen en natuurlijk werd het pacta sunt servanda-credo weer luid verkondigd. Maar twee dagen later namen ze, haastig want het moest voor Tommelein de eed kon afleggen, afstand van de Gentse houtmishandeling en van hun eigen grote woorden. N-VA en CD&V gunnen Rutten de overwinning niet want nog steeds speelt de kwaadheid omdat ze als voorwaarde voor het toetreden tot de federale regering van de Open-VLD in de Vlaamse Regering binnenbrak. Alsof de burger daar oog voor heeft. Het enige wat hij doet is even in de kijkfile staan bij de schermutselingen. Het enige wat hij onthoudt is de blikschade.

Eigenlijk doet het er niet toe welk stuk vlees er gegooid wordt, onze politieke acteurs slagen er moeiteloos in om er een misselijkmakende vertoning van te maken. Shakespeare zal in zijn vierhonderdjarig praalgraf van plezier gekraaid hebben bij het vooruitzicht van de  tragikomedie die hij kon puren uit dit kluwen van waardenverneukerij, vriendschapsverraad, achterbaks gespin en persoonlijke aanvallen. Het opmerkelijke van de ganse zaak is dat, op Bee Power na, iedereen nu vindt dat de beste beslissing genomen werd. Maar dat toont niet aan dat partijdemocratie werkt en ultiem voor het algemeen belang zorgt. Het is zuiver toeval.

De PS, altijd Asterixiaans in voor een gezellige knokpartij, moet met stijgende jaloersheid het ganse Vlaamse melodrama hebben gadegeslagen en zag snel haar kans om aan de kiezer te tonen dat ook in hun hitparade het partijbelang en het suprematiedenken ver boven het zoeken naar het goede voor de burger staat. En dus schoffeerde Onkelinx op een ongezien brutale manier de experten van de onderzoekscommissie Terreur. Mocht er ooit een onderzoekscommissie komen die moet onderzoeken hoe het komt dat er geen enkele voetbalploeg uit de grootste stad van dit land in eerste klasse speelt, met Marc Degrijse en Aad De Mos als experten, zou Onkelinx hen zonder twijfel vragen of ze wel iets afweten van de buitenspelregels, zou ze er fijntjes op wijzen dat Degrijse nog speelde voor Germinal Beerschot en dus niet objectief kan zijn en zou ze sissen dat we geen Hollander nodig hebben. Zoals ze deed met Bryce De Ruyver en Cyrille Fijnaut. De twee heren bewezen dat ze van stand waren en staken sierlijk hun middenvinger op.

Onze politici lijken te denken dat hun baan erin bestaat een sport te maken van het haten van de tegenstander. God of het vliegend spaghettimonster verhoedde dat onze jeugd bij hen te rade gaat om zich een idee over leiderschap te vormen. Dan liever bij het katholiek onderwijs. Had je me in mijn studentenjaren voorspeld dat ik dat ooit zou schrijven, ik had je gek verklaard, want toen vonden katholieke schooldirecteurs dat de plaats van getrouwde vrouwen voor de haard en niet voor de klas was. Pas in de late jaren zeventig durfden rechters vragen stellen bij het misogyne karakter van het personeelsreglement in het katholiek onderwijs.

Datzelfde net is tot het inzicht gekomen dat zijn waarden niet exclusief zijn, maar juist gedeeld worden door de meeste mensen. Dat is al lang wetenschappelijke evidentie: alle wereldgodsdiensten ontleden hun waarden aan gemeenschappen die eeuwen ouder zijn dan henzelf. Die waarden blijken overal op de wereld dezelfde te zijn waaruit je alleen maar kunt besluiten dat ze een sterk evolutionaire basis hebben.

Natuurlijk wordt in de media vooral ingezoomd op het toelaten van moslims maar wat Lieven Boeve en zijn mensen echt voor ogen staat is het creëren van een dialoogschool. Het was hartverwarmend te zien met welke passie en authenticiteit Boeve zijn plannen verdedigde in De Afspraak tegen een politicus die een opvallende gelijkenis vertoonde met het hondje van His Masters Voice en die zoals bij zovele van zijn beroepsgenoten, dossiers verwart met wat in de kranten staat, en zich onmiddellijk een expert waant in iets waarover hij de dag voordien nog niets van wist.

Raymonda Verdijck, topvrouw van het Gemeenschapsonderwijs, haastte zich om te verklaren dat het dus tijd is voor een uniek onderwijsnet maar vergat daarbij dat in haar scholen de hoofddoek verboden is en dat Boeve die juist wil toelaten omdat hij weet dat je het hart van mensen alleen kan winnen door hen niet te verplichten hun persoonlijkheid aan de voordeur van de school achter te laten.

Mensen die leiderschap au serieux nemen weten het :“C’est le courage qui compte”. Maar het volstaat niet het in artistieke letters op de muur schrijven. Je moet het vooral doen.

Naschrift

Deze tekst verscheen, verkort, als column in De Tijd van 7 mei 2016.

Video Kamasi Washington – Malcolm’s Theme: http://tinyurl.com/h7pknt4

Kamasi Washington debuteerde verleden jaar met The Epic. Maar de man is allesbehalve een muzikale maagd. Al in 2004 verscheen een album, toen toegeschreven aan de Young Jazz Giants, een kwartet met Cameron Graves en de broeders Ronald Bruner, Jr. en Stephen “Thundercat” Bruner. Je vindt hun namen terug op de hoes van The Epic. Kamasi is een trouwe vriend.

Een optreden van de Young Jazz Giants (met een 19-jarige Kamasi): http://tinyurl.com/zughxvd

Tijdens zijn studies ging hij op tournee met Snoop Dogg, Gerald Wilson, McCoy Tyner, Freddie Hubbard, Kenny Burrell, George Duke, Lauryn Hill, Jeffrey Osborne, Mos Def, Quincy Jones, Stanley Clark, Harvey Mason, Chaka Khan en Raphael Saadiq (Stone Rollin’: http://tinyurl.com/zdgbbh7).

Als je de drie uren The Epic uitzit, weet je dat de invloed van John Coltrane onpeilbaar is. Dat stopt Kamasi ook niet weg: over Coltrane, games, impressionisme, animes, Tai Chi en hoe hij aan zijn voornaam kwam: http://tinyurl.com/hmjt9bz

Het is dan ook een wonderbaarlijk lot der dingen dat Kamasi in contact komt met Steven Ellison, achterneef van John en Alice Coltrane en in de muziekwereld bekend als Flying Lotus. Kamasi is prominent aanwezig op diens Up album, (http://tinyurl.com/mgfjwq8), waar hij bij de opnames Kendrick Lamar tegen het lijf loopt. Die ziet talent wanneer hij het hoort en huurt Kamasi in voor zijn To Pimp A Butterfly. De man in het raam bij het begin van de video This Dick Ain’t Free is onze Kamasi: http://tinyurl.com/grasxhr

Je hoort hem nergens op King Kunta (de single met de heerlijk sarcastische zin “I was gonna kill a couple rappers but they did it to themselves”), maar hij moet breed glimlachend in de coulissen hebben staan toekijken: http://tinyurl.com/hg3899v

Kamasi is wel prominent aanwezig op Harvey Mason’s Chameleon album. Mason was de drummer bij Herbie Hancock op diens genrebending album Head Hunters en schreef mee aan het nummer Chameleon.

Harvey Mason over: http://tinyurl.com/jdxvv6p

De oorspronkelijke Chameleon: http://tinyurl.com/nporzl8

De interesse voor de wederzijdse bestuiving van jazz, hip-hop, soul klassieke muziek en black pride heeft Kamasi gemeen met Steve Coleman en zijn M-Base genootschap. Steve Coleman stelt zijn back catalogue gratis ter beschikking: http://m-base.com/recordings/ en wel hierom:

“Many people have asked me what are my reasons for giving away music for free. Well, why not? Why should everything always cost something? For me music is organized sound that can be used as sonic symbols to communicate ideas. Since my main goal is the communication of these ideas to the people, then why not provide this music for free and thereby facilitating the distribution of this music to the people”

Steve Coleman has a way with words en met principes (die soms want rommelen: je moet zijn recente werk wel kopen, dat is niet gratis) maar ook met syncopatie: http://tinyurl.com/hqhk373

Ook voor Steve Coleman is het leven te kort voor slechte muziek, en dus vermengt hij alles in zijn M-Base-mix, zelfs klassieke zang. Let maar eens op de intro van To Perpetuate The Funk: http://tinyurl.com/gnny6ny (later volgt een saxsolo, die je zo aan Kanasi zou kunnen toeschrijven).

Dat dedain voor wat muzikaal hoort en het inruilen voor wat je oor maximaal beroert, vind je ook op The Epic, waar klassiek geschoolde stemmen en symfonische orkesten opduiken wanneer je het absoluut niet verwacht. Kanasi stopt zijn fascinatie voor Igor Stravinsky niet onder stoelen of banken, maar het is niet zijn enige inspiratie. De klanken ruiken bij wijlen sterk indiaans en naar zijn verre tante Alice Coltrane. Haar Galaxy in Satchidananda moet ten huize Washington geregeld door de speakers zijn gerold: http://tinyurl.com/jzppkhy

Als je van die sfeer houdt, geniet dan met volle teugen hiervan: The Chris Potter Underground Orchestra http://tinyurl.com/hca2bfq

Kanasi houdt van alle muziekjes en laat zich nooit in een genre opsluiten. Hij nam zelfs Claude Debussy’s Clair De Lune op: http://tinyurl.com/j85nr4v al klinkt dat bij hem heel anders klinkt dan bij de pianisten Paul Barton http://tinyurl.com/j7hflsz en Kathia Buniatishvili http://tinyurl.com/hb7odz3 bij dirigent Wolfgang Sawallich http://tinyurl.com/z4s5uhn en zeker dan bij harpiste Elena Cvetanovska http://tinyurl.com/m5qr76d

Benieuwd wat de volgende muzikale zet zal worden van dit wonderkind.