Oh playing games in this ya time

It don’t make no sense

‘Cause time won’t wait for you to change

You better change your ways

Tomorrow, it will never come for you

Listen, you won’t reap

What has not been sowed

Playing Games, Aswad, Hulet, 1979

https://www.youtube.com/watch?v=c8mWcFIJK_A

De wereld is ingewikkeld. Maar om hem te begrijpen volstaat het citatenboek van Groucho Marx, dacht ik dinsdagavond toen ik in Het Journaal eerst een verontwaardigde Bart De Wever zag zeggen dat de PS nooit iets deed aan de lamentabele gevangenissituatie om daarna  een ontketende Elio Di Rupo te zien betogen (no pun intended) dat de NV-A met hun drieste lineaire besparingen de oorzaak van alle justitieproblemen was. “Televisie is zeer educatief”, zei Groucho ooit. “Iedere keer als iemand het toestel opzet, ga ik in een andere kamer een boek lezen”.

Weer bleef de doorsnee burger die zijn buik vol heeft van alle zandbakpolitiek en simpelweg  wil horen hoe problemen zullen worden opgelost, verweesd achter in zijn luie zetel. Misschien stamelde hij vertwijfeld “Wir sind das Volk”. Misschien overwoog hij de volgende keer anders te stemmen.

Ook Johnny Thijs, de charismatische ex-baas van De Post, is het spuugzat. In Het Laatste Nieuws van vorig weekend was hij ongemeen scherp: “In de regering primeert het partijbelang”, stelde hij, “en daar is de burger de dupe van. Elke partij is bezig met haar marktpositie in functie van de verkiezingen. Helaas is deze regering geen toonbeeld van eendracht en besluitvaardigheid. Ik ben ten zeerste ontgoocheld”. Hendrik Vuye, ex-fractieleider van de NV-a, reageerde op twitter met “Johnny Thijs ziet politici falen. Zal ik eens iets zeggen over CEO’s?” Waarop Geert Noels koel reageerde met “Johnny Thijs verdient een constructiever antwoord, denk ik.”

Eenzelfde soort reacties kreeg diezelfde Geert Noels toen hij in deze krant een reeks voorstellen formuleerde om de vakbonden te moderniseren. Philippe Diepvents, hoofd van de ABVV-studiedienst reageerde met een dieptreurig “Economen spellen vakbonden graag de les, maar ze zouden beter zelf een kuur ondergaan”.

Als politici en vakbondsmensen puberargumenten als “Alles wadde zegt, zijde zelf”  inpikken is het aangewezen om jonge ouders te adviseren goed op de brooddoos van hun lievelingen te passen.

“Vakbonden moeten ook openstaan voor nieuwigheden, moderne taal spreken en positievere acties voeren, zegt Noels. Daar zijn we het dan weer volmondig mee eens, al is dat tegelijk ook een dooddoener van formaat en gaat die oproep een beetje voorbij aan de moderne dienstverlening die vandaag bij vakbonden al volop in ontwikkeling is”. Hopelijk ziet Diepvents na alles wat de afgelopen week gebeurde hoogrood als hij zijn eigen zinnen herleest. Zijn vakbondsmensen zeiden deze week, in een taal die alleen in de voorkeurspelling van voor 1954 kan worden weergegeven, dat Justitieminister Geens beter toegaf aan de eis van de Waalse cipiers om alle gevangenishervormingen terug te schroeven en sloegen daarna een ministerie kort en klein.

Het gebrek aan leiderschap bij de vakbondstop – wij volgen onze mensen tot er niets meer van ons overblijft – en bij politici – we geven elkaar zolang de schuld tot het Vlaams Blok en de Partij van de Arbeid de grootste partijen van het land zijn – is nog nooit zo stuitend geweest.

Die vaststelling zette Johnny Thijs, Bernard Delvaux en Baudouin Meunier aan om Premier Michel een vijfwervenplan voor te stellen. Onmiddellijk werd dat door de media geïnterpreteerd als een pleidooi voor een zakenkabinet met technocraten of als een voorstel tot herfederalisering. Journalisten en politici haastten zich om te stellen dat je een land niet als een bedrijf kunt runnen en dat de Premier geen CEO is. Alsof Thijs & C° dat hadden voorgesteld. De belangrijkste boodschap van het trio is dat voor ieder metaprobleem een strategie nodig is gebaseerd op objectieve data, onderzoek en kennis van experimenten in andere landen, dat politici ultiem voor een coherent plan moeten kiezen en dat ze hun verantwoordelijkheid moeten nemen om het uit te voeren. Het is een smeekbede voor leiderschap.

Onderliggend aan hun voorstel is de vaststelling dat als er zich bij ons een reuzenprobleem voordoet er niet over de doelstellingen maar over de middelen wordt gediscussieerd. Dat werd mooi geïllustreerd door Zuhal Demir (NV-A) toen ze het voorstel lanceerde om een vermogenswinstbelasting te combineren met een beperking in duur van de werkloosheidsuitkeringen.

Natuurlijk zou dit land gediend zijn met een fiscale strategie waarin vermogenswinstbelasting een puzzelstuk kan zijn en zouden we beter af zijn met een met een modern arbeidsmarktbeleid waarin een werkloosheidsduurbeperking gepaard gaat met een snellere toeleiding naar een nieuwe job. Maar het zijn wel twee verschillende puzzeldozen. Die hou je beter uit elkaar. Politici krijgen geen enkele puzzel gelegd omdat ze hun tijd verdoen met het ruilen van puzzelstukjes. Wedden dat hun reactie zal zijn: “Van Massenhove ziet politici falen. Zal ik eens iets zeggen over FOD-Voorzitters?”

Naschrift

Deze tekst verscheen als column in De Tijd van 21 mei 2016.

Video Playing Games: https://www.youtube.com/watch?v=c8mWcFIJK_A

Aswad is één van langstlopende Britse reggaebands. Het kerntrio (Brinsley “Dan” Forde (vocals/rhythm guitar), Angus “Drummie Zeb” Gaye (vocals/drums) en Tony “Gad” Robinson (bass) maken tot op vandaag het goede weer bij deze uitstekende live act.

De Britse reggaescene kreeg in de jaren zeventig een eigen gezicht omdat geschreven werd over de ervaringen van jonge zwarte mensen in de U.K.

Dat was in de begindagen van Aswad ook het geval. Dat is goed te horen in nummers als Three Babylon https://www.youtube.com/watch?v=0Q7SCTOSmt4 en It’s Not Our Wish https://www.youtube.com/watch?v=-R1A8U0_0lU

Later evolueerde Aswad van rootsreggae naar pop met een reggaeritme, al bleven ze ver weg van de confectiemuzak van UB40. Eenzelfde evolutie leek Matumbi te zullen kennen. Ze braken door met de Dylancover “Man In Me” – de oorspronkelijke versie stond op het weinig beluisterde New Morning maar werd weer actueel wanneer het nummer opdook op de soundtrack van The Big Lewsky – maar interne strubbelingen maakten een vroegtijdig einde aan hun loopbaan. Bandlid Dennis Bovell zou ons de volgende decennia nog trakteren op buitengewoon inventieve reggae en reggae dub.

Misty In Roots bleef zo lang als ze bestonden trouw aan de militante rootsreggae. Een juweeltje van deze John Peel-lievelingen: Oh Wicked Man  https://www.youtube.com/watch?v=q77PhZj90Xw

Workers of inequities they shall fade away
 For they shall be rallied on the Judgement day, Lord
 So foolish and corrupted are they, they no longer know the truth
 Father, forgive them, yes I say
 For they know not what they are doin', but I say
 Oh, wicked man, where you gonna run?
 You can't hide on the Judgement day
 Wicked man, where you gonna run?
 You can't hide on the Judgement day

In 1979 werd groepslid Clarence Baker door de Londense politie in elkaar geslagen tijdens een anti-National Front rally. The Ruts, één van de vele punkgroepen die zielsveel van reggae hielden en later sublieme dub serveerden, beschreven de gebeurtenis op het schrijnende “Jah War” https://www.youtube.com/watch?v=01zIS6oYqec

Clarence Baker
 No trouble maker
 Said the truncheon came down
 Knocked him to the ground
 Said the blood on the streets that day
 The blood and the madness
 Said the blood on the streets that day

Black Slate had zijn eerste hit in ons land. Hun Sticks Man was eerst een undergroundhit in Antwerpse discotheken: https://www.youtube.com/watch?v=f6Q3FeAdrIQ

Een veel geziene gast op onze festivalweiden was Steel Pulse, afkomstig uit de Handsworth-wijk in Birmingham. Hun tekening van een verarmde buurt in een toen mistoostige stad: Handsworth Revolution https://www.youtube.com/watch?v=qo0IkVZXmag

De briljantste Britse reggaester ooit zag eruit als een schoolmeester: Linton Kwesi Johnson.

LKJ debuteerde met Poet And The Roots, een titel die de plaat perfect weergeeft: Johnson debiteert zijn vlijmscherpe gedichten op heerlijke rootsreggaedub. Zijn latere platen kwamen onder zijn eigen naam uit en zijn alle zonder onderscheid de moeite van het beluisteren waard. Voorsmaakje: Forces of Victory: https://www.youtube.com/watch?v=UiAnIZwo4ZE

Nagenoeg alles van LKJ werd geproducet door de bovengenoemde Dennis Bovell. LKJ in dub is eigenlijk een Bovell-album. Shocking dub: https://www.youtube.com/watch?v=7oNdVLKr6s0

Blackbeard Bovell zal het niet graag horen maar de beste Britse reggaeproducer ooit is bleekscheet Adrian Sherwood. Hij richtte zijn eigen On-U Sounds Records op en producete er een ware posse van groepen die zonder enige overdrijving uniek te noemen zijn. Hierop ingaan zou vele pagina’s noodzaken. Sherwood krijgt hier ooit nog eens een speciale blog, maar als je niet kan wachten: https://en.wikipedia.org/wiki/Adrian_Sherwood