Wrong Decisions Wrong Decisions Wrong Decisions Wrong Decisions, Decisions

Wrong Decisions, Suicide, American Supreme, 2002

Toen Alexander De Croo voorzichtig voorstelde dat een aantal bevoegdheden die eerder naar de regio’s waren doorgeschoven beter geherfederaliseerd zouden worden, waren sneren als achterlijke en Belgicist zijn deel. De Croo ging met zijn uitspraak heftig tegen de nu al decennia durende tendens in dat het enige mogelijke bevoegdhedenbeweging  eenrichtingverkeer naar de deelstaten zou zijn. Nu zal menige lezer denken dat wat ik die éénzijdige tendens  in de vuilbak der geschiedenis wil kieperen en als federale overheidsmanager een onvoorwaardelijk Belgicistische voorkeur zou hebben. Toch niet, al vind ik dat eenrichtingsverkeer haaks staan op goed bestuur. De beste regel om bevoegdheden toe te kennen is het subsidiariteitsprincipe. En met deze zin maak ik me direct schuldig als iets wat absoluut moet opgeruimd worden: het middeldenken.

De mens in het algemeen en de politieke mens in het bijzonder heeft de onhebbelijke gewoonte wanneer hij geconfronteerd wordt met een probleem er onmiddellijk een oplossing voor heeft. Natuurlijk moet de burger in het algemeen en de journalist in het bijzonder hiervoor vele handen in de eigen boezem  steken. Want we verwachten van ministers en partijvoorzitters dat ze bij ieder misstand der dingen stande pede en liefst zonder enige twijfel in de stem aangeven wat er moet gebeuren. Je kunt het hen dus niet kwalijk nemen dat ze dan onmiddellijk in de gereedschapskist van hun ideologie duiken. Die puilt uit met alle mogelijke aftandse middelen maar verder uitblinkt in onwetenschappelijke veronderstellingen die dateren uit de tweede industriële revolutie en die nadien amper bijgesteld werden.

Iedere niet plagiërende aankomende academicus weet dat je bij probleemstellingen het best eerst alle data verzamelt, alle theoretische verklaringen doorneemt, de mogelijke oplossingen in kaart brengt, op zoek gaat naar voorbeelden in binnen-en vooral buitenland en dan een voorzichtige prognose maakt. Die wetenschappelijke methode zie je nagenoeg nooit toegepast in het werkelijke leven.

Dus grijpen politici die vaststellen dat het in ons land erg moeilijk is om gezamenlijk om de milieudoelstellingen te halen of om onze enorme mobiliteitsproblemen op te lossen onmiddellijk naar de voor hen ideologisch interessante oplossingen. Die gaan  altijd uit van de volheid van bevoegdheden, terwijl er nogal wat indicatoren zijn die aanduiden dat zoiets in een complexe wereld waarschijnlijk een mythisch verlangen is.

Je hoeft maar een krant te openen om voorbeelden te vinden van het steeds teruggrijpen naar oplossingen uit de tijd dat de wereld eenvoudig en klein was zonder herijking aan een omgeving die volatiel, onzeker, complex en ambigu is. Als er zich in een overheidsorganisatie of een sterk betoelaagd instituut problemen voordoen, vooral als die financieel zijn, hoor je heel snel de roep naar fusies. Ik maakte het mee met de Vlaamse Opera en het Vlaamse Ballet en het is nooit uit de lucht wanneer er over de redesign van de federale overheid gesproken wordt. “Want dan zijn er schaalvoordelen”, hoor je steevast. In een wereld die zich nog maar weinig gelegen laat aan instituten maar waar driftig gezocht wordt naar netwerkingen over alle mogelijke grenzen heen, is dat al lang niet meer het geval.

Toen de Vlaamse partijen de unieke gelegenheid kregen om fundamenteel over kindergeld na te denken dacht geen enkele partij eraan om voorbij het middel te denken. Je kreeg alleen de bekende kreten als “ieder kind is belangrijk” te horen. Kindergeld was in 1944 een middel om én de lasten van het hebben van ons kind te verlichten én de armoede te bestrijden. in 1944 betekende een kind krijgen, op een  kleine minderheid na, automatisch verarming . In de wereld van 2016 verarmen  de meeste gezinnen niet door het krijgen van kinderen en dus moet je als beleidsmaker kiezen tussen de twee doelstellingen. De Vlaamse Regering koos niet en wat moet gebeuren als je alleen over het middel en niet over de doelstellingen denkt, gebeurde: een halfslachtige keuze, die wanneer er wetenschappelijke kritiek op kwam, leidde tot het zwijgen opleggen van een rasacademica als Bea Cantillon.

Kris Peeters vond er in zijn speurtocht naar werkbaar werk niets beters op dan uren niet meer per week maar per jaar te tellen, terwijl de arbeidsresultaten voor het gros van de werknemers helemaal niet meer in uren en aanwezigheid moeten uitgedrukt worden. Er komt veel kritiek op het Plan Peeters maar niet op het feit dat het middel om resultaat te tellen in een overwegend industriële omgeving zonder veel nadenken wordt gebruikt in een kenniseconomie.

Laat ons vooral niet denken dat het voorbijgaan aan voorafgaande analyses beperkt is tot het politieke niveau. Het middeldenken scheert hoge toppen in menige organisatie en bedrijf.  Als er zich een probleem voordoet is de gebruikelijke reactie een vergadering bijeenroepen. Terwijl dat maar één van de middelen is, is de vergadering voor de meeste managers een doel.

Een bede aan iedereen die professioneel beslist: onderdruk de doener in je, neem de tijd om je te informeren, tik alle alternatieven op hun efficiëntie af, volg desnoods een cursus “wetenschappelijke methodes” en verlos de wereld van onnuttige maatregelen, onwerkbare wetten en frustrerende reglementen.

Naschrift

Deze tekst verscheen in verkorte vorm in De Tijd van 27 juli 2016 onder de titel “Het middeldenken scheert hoge toppen” in de zomerreeks De Prullemand.

Voor Bart Derre was mijn stukje de reden om in zijn geïnspireerde pen te kruipen :

Professionele beslissingen nemen…

Wrong Decision’s video: http://tinyurl.com/he9wgah

Suicide is in België vooral bekend omdat hun muziek in 1978 voor een echte volksopstand zorgde in de Ancienne Belgique. De band stond er in het voorprogramma van Elvis Costello, die een tweede volksopstand ontketende door zijn weigering bisnummers te spelen. Hij was razend omwille van de reactie van het publiek op de muziek van Suicide.

Die 16 juni 1978 was de eerste keer dat ik echt bang was tijdens een rockoptreden. De sfeer was onvoorstelbaar agressief. De Costellofans wilde geen voorprogramma en gaven Suicide geen kans. Maar dat was niet de enige reden: de muziek van Suicide was ongekend in alle betekenissen van het woord.

Als je echt wil horen hoe het eraan toeging in de AB: http://tinyurl.com/h5yxxp3 en als je het wil lezen: http://tinyurl.com/js4fmj8

Zelfs nu klinkt hun eerste plaat http://tinyurl.com/mxnn6hb een beetje op Metal Machine Music van Lou Reed, maar het plaveide in realiteit de weg voor Jesus & Mary Chain, This Mortal Coil en andere feedbacklovers.

Later maakten vocalist Alan Vega en keyboardwonder Martin Rev meer toegankelijke muziek (al lijkt het nooit op mainstream). Hun “Suicide: Alan Vega · Martin Rev”-album uit 1982 op het legendarische ZE-label is een goudmijn voor zoekers naar sublieme elektronische rocksongs. Probeer zeker eens het majestueuze Diamonds, Fur Coat, Champagne http://tinyurl.com/jdmchp7

Beide Suicideleden maakten soloplaten die de moeite van het opzoeken zijn.

Op Martin Rev’s eerste (1980) staat Baby Oh Baby. Voor wie van de Young Marble Giants uit hun Colossal Youth-tijd houdt of van de eerste Kraftwerk: http://tinyurl.com/ju8myel

Uit Alan Vega’s eerste (1981), ook een baby, maar een gans andere, een kleindochter van Gene Vincent: Jukebox Baby: http://tinyurl.com/ktef5ey

Alan Vega stierf op 12 juni 2016.

Big Scott schreef een mooi in memoriam: http://tinyurl.com/z9pytyx