Opvallend veel kandidaten op assessments en sollicitatiegesprekken weten niet wat te antwoorden op die ene vraag die gegarandeerd wordt gesteld: waarom bent u kandidaat? Verder dan ‘ik ben toe aan een nieuwe uitdaging’ komen de meesten niet. Uit het gestamel dat volgt, valt met enige goodwill die ene boodschap te ontcijferen: ik wil daar de baas worden. Even zeker als de vraag is het gevolg: de kans dat je de job krijgt, is nihil.

Blijkbaar zetelen niet zoveel politici in examenjury’s of assessmentteams, wat op zich een goede zaak is. Maar daardoor hebben ze niet door dat ze in deze verkiezingstijden op nagenoeg elke vraag die hen wordt gesteld beter niet antwoorden met: ‘Ik wil burgemeester worden.’ In het Knack-dubbelinterview van deze week zegt Mathias De Clercq het zoveel dat Mieke Van Hecke diep zuchtend ‘dat weten we ondertussen, Mathias’ zegt, en het zelfs de titel van het stuk wordt.

In een tenenkrullend interview voor ‘Terzake’ antwoordt de Brusselse burgemeester Philippe Close, van wie blijkens de straatinterviews maar weinig Brusselaars weten dat hij hun burgemeester is, op de vraag wie de volgende burgemeester wordt vol onbegrip: ‘Ik, natuurlijk.’ Kris Peeters wil zelfs burgemeester worden met 5 procent, ‘want met die score kan je wel voor 100 procent van de inwoners burgemeester van de stad zijn’. Dat is buiten Philippe De Backer gerekend, die zichzelf een behoorlijke kans geeft om baas op het Schoon Verdiep te worden. Begrijpelijk als je volgens de peilingen op 5 procent afstevent.

Al die politici vinden het alarmerend dat de meerderheid van de jongeren die straks voor het eerst mogen stemmen geen interesse heeft in politiek. En ze begrijpen al helemaal niet dat meer dan de helft van de jongeren verkiezingen saai vindt. Zelfs onder de jongeren met interesse in de politiek blijft dat 30 procent.

De partijdiscipline is dodelijk voor het kijkplezier, maar ook voor de democratie. Dat legde Ann Brusseel, die het parlement voor het onderwijs ruilde, al messcherp uit in De Tijd. ‘Wie te veel buiten de lijntjes kleurt, moet bij alle partijen oppassen. Bij de volgende verkiezingen worden trouwe partijsoldaten beloond bij de lijstvorming of bij de regeringsvorming. Dat is eigen aan de particratie, maar de vraag is of je zo altijd de capabelste politici kiest.’ Alleen jammer dat politici dat soort uitspraken doen nadat ze uit de politiek zijn gestapt of met pensioen zijn gegaan.

De VRT NWS-peiling bewees het gelijk van Brusseels stelling met de pijnlijke vaststelling dat een kwart van de jonge “nieuwe stemmers” een autoritaire leider boven democratie verkiest. Dat is niet zozeer een ideologische keuze zoals Schild En Vrienden die maken, maar vooral het gevolg van het gebrek aan daadkracht van ons politiek personeel. Jongeren vatten het treffend samen met uitspraken als “Er moet minder geroepen en meer gedaan worden.” en “Soms kijk ik naar de politiek en denk ik: voeren die een showke op? Moet er geen beleid meer gevoerd worden?”

Na de bevindingen van het Curieuzeneuzen-project reageerden ministers vooral met wat ze niet zouden doen. Volgens minister van Omgeving, Natuur en Landbouw Joke Schauvliege (CD&V) zijn de oplossingen vooral lokaal te vinden. “Ik hoop dat veel steden en gemeenten een schepen voor Luchtkwaliteit krijgen.”

Minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) spande de kroon. “We gaan De Lijn niet opnieuw oversubsidiëren” was zijn partijcorrecte reactie op de vraag van nagenoeg elke stedelijke burgemeester om meer kredieten voor De Lijn.

“Dat zijn partij de bedrijfswagens blijft oversubsidiëren, is natuurlijk geen probleem”, smaalden enkele jonge moeders op een feest van de Wilde Wijze Wijven, hartsvriendinnen van dezelfde leeftijd, onder wie onze dochter, die om de vijf jaar een groot feest geven. Dit jaar worden ze allemaal 35. Geen toeval dat de feestweide vol jonge kinderen liep. Hét onderwerp was schone lucht voor hun kinderen. Het kon de jonge ouders geen barst schelen of voor het model-Antwerpen of het model-Gent wordt gekozen. Als het maar gebeurt. ‘Politici moeten doen zoals wij,’ vond een moeder van drie, ‘geen blabla maar boemboem.’