Vorige zaterdag stapte ik met mijn teergeliefde in de late voormiddag langs de drie Gentse torens, op wat een van de mooiste zomerdagen van het jaar moet zijn geweest. Sinds de dag dat ik in New York de plek zag waar ooit de Twin Towers stonden, zijn de Gentse torens me dierbaarder dan ooit. Monumenten mis je pas als ze er niet meer zijn. Veel kans dat je op dit soort flaneerdagen Caroline met een pak vrienden op een zonovergoten terras aantreft bij een onvermijdelijke fles bubbels van een goed huis. Niet zo vandaag want mijn teergeliefde en ik stappen naar de ontwijde kerk waar we straks samen met honderden vrienden afscheid van haar nemen.

Weinig mensen hebben zo’n vriendenkring opgebouwd als Caroline. Hoe ze in een veel te kort leven met zoveel mensen uit de meest uiteenlopende werelden een warme vriendschap kon sluiten en vooral onderhouden, is voor elk van ons nog altijd een raadsel. Die zaterdag zaten er onder meer kunstenaars, journalisten, bankbedienden, sociaal werkers, politici, managers, platenhandelaars, onderwijsmensen, binnenhuisarchitecten, schrijvers, koks, fotografen, museumdirecteurs en therapeuten in de kerk. Veel Gents volk maar niet ‘le tout Gand’, want Caroline weefde geen mensen in haar vriendenweb vanwege hun bekendheid of hun rijkdom. Ze selecteerde vrienden intuïtief en toch gericht, zoals ze kleren kocht: op zachte tinten, vloeiende texturen en tijdloze elegantie. Ze vulde geen kleerkast met vrienden maar stelde een garderobe samen van soulmates.

De plaatsen en de omstandigheden van de eerste contacten waren, getuige de pakkende verhalen, telkens anders. De aanleiding was wel altijd dezelfde: haar oneindige interesse in de wereld. Waarom die eerste contacten steeds op diepe vriendschappen uitdraaiden, wisten we ook. Als Caroline weer iemand had ontdekt, wilde ze die zo snel mogelijk voorstellen aan zo veel mogelijk vrienden.

Caroline was een volleerde connector. Niets maakte haar gelukkiger dan mensen verbinden. Zelfs de kanker,die haar zes jaar geleden de verschrikkelijke boodschap van eindigheid bracht, kon haar queeste naar intrigerende mensen niet stoppen. Haar hele leven was een verbindend, positief project, maar bij haar ontbrak – anders dan bij de mensen op de lijsten waartussen we ’s anderendaags zouden moeten kiezen – de stuitende carrièreplanning en het voldragen narcisme.

Frederik Anseel poneerde hier enkele dagen geleden dat er niets mis is met de boodschap dat je burgemeester of schepen wil worden. ‘Er is niets verkeerd met macht. Macht geeft je de mogelijkheid je ideeën en dromen waar te maken.’ Point taken. Alleen: is Frederik zo zeker dat de post vooral wordt gewenst om die dromen te verwezenlijken? Moeten we geen vragen stellen bij iemand die er alles aan doet om burgemeester te worden en die als er geen meerderheid op rechts kan, dan maar met links in zee gaat?

Assita Kanko wees eergisteren in haar column in De Standaard de navelstaarderij en de persoonlijke ambities van haar partijgenoten aan als redenen voor de MR-verkiezingsnederlaagnederlaag in Brussel. ‘Mensen willen dat de politiek over hen gaat en niet over de postjes. Ze willen een beter leven of op zijn minst de kans daartoe.’

Mensen hebben dat verbindende positieve project nodig. Maar ze kunnen, daar heeft Frederik Anseel wel gelijk, al die politici die er maar blijven over emmeren missen als kiespijn. Ze hebben politici nodig die het doen. Ze hebben politici nodig die niet zeggen dat iets belangrijk is maar dingen doen die mensen belangrijk vinden.

Caroline stond er nooit bij stil dat ze mensen verbond. Ze deed het. ‘Ze was een betere burgemeester dan al die mensen tussen wie we morgen mogen kiezen’, zie iemand zaterdag. Monumenten mis je pas als ze er niet meer zijn.

Naschrift

Deze tekst verscheen als blog in De Tijd van 20 oktober 2018 en is opgedragen aan het Team Caroline, die vrouwen die Caroline 24/7 maandenlang hebben bijgestaan en aan alle vrienden en vriendinnen van Ons Caroline die voor haar kookten, haar appartement onderhielden, taxichauffeur speelden, bijsliepen, kortom nagenoeg alles deden opdat Caroline’s verblijf in een ziekenhuis zo kort mogelijk was en haar laatste jaren zo aangenaam mogelijk.

Video Days van The Kinks: https://www.youtube.com/watch?v=bOk7khDGtSs