Al heel mijn leven vertoon ik ontwijkingsgedrag voor kapperszaken. En dat enkel en alleen vanwege de zouteloze praatjes die je er, vastgebonden in een martelzetel, moet ondergaan. Daarom liet ik als jongeling haar en baard tot voorbij de knieën doorgroeien. Ik kon poedelnaakt over straat lopen zonder enige wet op de openbare zedelijkheid te overtreden. Al flink kalend koos ik later niet voor een paterskapsel omdat het een kappersbezoek noodzaakte. Ook wilde ik het lot van mijn lieve pa niet ondergaan die zijn haar links liet uitgroeien, het over zijn kruin plakte waarna het zelfs bij een vederlichte zeebries op zijn linkerschouder verzeilde. Dus koos ik voor een zelf te scheren Kojak-kapsel. Dat was toen nog zo ongewoon dat mensen me onbeschroomd vroegen welke kanker ik wel had.

Nu begin ik ontwijkingsgedrag voor actualiteitsprogramma’s te vertonen. De jongste weken lijken onze audiovisuele media wel kapperszaken met als barbiers verklede journalisten die maar over één vraag beschikken: wie maakt straks deel uit van de Vlaamse regering? De partijvoorzitters van de drie traditionele partijen houden de kaken op elkaar omdat het zenuwachtige tandengeklapper anders te veel opvalt. Zo hard hakt de vrees voor het mislopen van een ministersstoel erin.

Nog maar net de radio ontvlucht voor een cappuccino op een rustig terras of een vaag bekende manspersoon ploft zich naast me neer en vraagt me wie voorzitter van Open VLD wordt. ‘Goh, ik denk dat het wel belangrijk is dat het geen kapper is’, verzucht ik gemaakt diepzinnig.

Met ‘Het lijkt me ook niet aangewezen iemand te kiezen die in meer partijen dan kapperszaken heeft gezeten’, probeer ik het gesprek weer op een onnozel radioniveau te krijgen maar de man – heette hij geen Bert? – is niet in komkommerstemming. ‘Ja, neen, enfin, Vincent is ook geen goede keuze. Eerst noemt hij Gwendolyn een mirakelvoorzitter en nu is ze een ramp.’

‘Hm, een mirakelvoorzitter die Open VLD in een Vlaamse regering kreeg waarvan de regeerverklaring al geschreven was, die vervolgens Sven Gatz vroeg minister zonder budget te zijn om een N-VA/CD&V-programma uit te voeren en die hem uiteindelijk alle bevoegdheden afpakte omdat hij te weinig liberale punten in het Brussels regeerakkoord had gekregen?’, dacht ik te weerleggen. Maar ik wilde de toon rustig houden met een lacherig ‘Als het maar geen West-Vlaming wordt.’ ‘Ja, Tommelein is een beetje te gretig aan het worden’, meesmuilt mijn niet-gekozen metgezel, ‘misschien toch beter een Gentenaar die de mensen wil verenigen. Nog een cappuccino?’

Snel liep ik mijn Twitter-tijdlijn af en zag dat we eindelijk verlost zijn van die ‘Wie zit straks in de Vlaamse regering?’-vraag. The Guardian tipte Oostende als fantastische kuststad. John Crombez twitterde: schuld van de sossen. Theo Francken likete de tweet. Het is zonneklaar: het wordt Bourgondisch.

Naschrift

Deze tekst verscheen als column in De Tijd van zaterdag 10 augustus 2019.

Jaja, ik weet dat het Zweeds wordt. Ironie-ie! Overigens werd de inhoud van de actualiteitsprogramma’s er na de bekendmaking van het Zweeds offensief niet beter op. Ik weet dat de VRT in de zomermaanden alleen herhalingen uitzendt, maar dat het principe nu ook op nieuwsprogramma’s toegepast wordt,  is toch opmerkelijk (to say the least).

Video Almost Cut My Hair