De-Cameron – The Sequel
It’s all you ever needed to survive
Kingdoms for horses
Run from your life
Kingdoms for horses
You’ll just go round in circles
Kingdoms for horses, New Music, Warp, 1982
In het Verenigd (sic) Koninkrijk haalde de Brexit Party 31 procent van de stemmen, de conservatieven nog geen 9 procent. Het is de meest verbijsterende verkiezingsuitslag van de afgelopen week. Met die uitkomst mag David Cameron niet alleen uitgeroepen worden tot de rampzaligste premier van het VK sinds mensenheugenis, maar ook tot de officiële doodgraver van zijn partij. Overmoedig na de Lagerhuisverkiezingen van mei 2015 – de conservatieven haalden een absolute meerderheid na vijf moeizame coalitiejaren met de Liberal Democrats – kondigde hij triomfantelijk een referendum aan over het EU-lidmaatschap van zijn land. Hij was ervan overtuigd dat de Britten slimmer waren dan de groeiende groep Europahaters in zijn partij. Een neen tegen de uittreding zou een einde maken aan de verscheurende interne discussies die de Tory’s al decennia teisterden. Een scheuring dreigde. Om zijn partij te redden, zette hij zijn land in. En verloor.
Mocht Cameron de hele regeerperiode van 2010 tot 2015 niet gebruikt hebben om zijn coalitiepartner LidDems af te branden en mocht hij in 2015 de coalitieregering hebben voortgezet, dan zou Nick Clegg, de leider van de sterk Europagezinde LibDems, hem het hele referendumidee uit het hoofd hebben gepraat. De Liberal Democrats werden met 20 procent van de stemmen de tweede partij in het VK. Ironischer kan het lot niet zijn.
Camerons endgame wordt mogelijk ingezet op 31 oktober met een harde brexit. Het is niet eens vergezochte sciencefiction om te vrezen dat die gevolgd wordt door een nationale verkiezingsoverwinning van de malloten van Nigel Farage, het einde van de Conservative en de Labour Party, de afscheuring door Schotland en een heruitgave van Bloody Sunday in Noord-Ierland. Briljante strateeg, die Cameron.
Er zijn vele redenen waarom de partijen die de Zweedse coalitie uitmaakten afgelopen zondag verloren, maar alle analisten zijn het erover eens dat de partijspelletjes een belangrijke factor waren. CD&V wilde geen Di Rupo II omdat het bang was dat een tweede oppositieperiode de N-VA in 2019 slapend steenrijk zou maken. De N-VA moest meegetrokken worden in een federale regering waar een Vlaams-nationalistische partij vanzelf afbrandt. Vanaf dag één was er meer interne dan externe oppositie tegen de regering-Michel. CD&V eindigde als grootste verliezer van de stembusgang en vervoegt de andere traditionele partijen in het kamp van de irrelevantie. Briljante strateeg, die Beke.
U hoeft zich overigens geen zorgen te maken over Cameron. De man verdient dezer dagen 140.000 euro per uur. Hij geeft presentaties die een ‘ongeëvenaard perspectief bieden op de toekomst van de Europese Unie en de plaats van Groot-Brittannië in de wereld na de brexit. Als geen ander kan hij u een uniek inzicht geven in de opkomst van populistische politici’. U kunt hem boeken op http://www.wsb.com/speakers/david-cameron.
Naschrift
Deze tekst verscheen als column in De Tijd van 1 juni 2019.
Video Kingdoms For Horses
frankvanmassenhove 